Ανακοινωθέντα

Τελούμε σήμερα το ετήσιο θρησκευτικό μνημόσυνο των ηρώων των κοινοτήτων Τάλας και Κισσόνεργας, Χρίστου Κκέλη, Μιλτιάδη Στυλιανού, Γεώργιου Μιχαήλ και Χαράλαμπου Καραγιάννη, οι οποίοι αγωνίστηκαν και θυσίασαν την ίδια τη ζωή τους, στο όνομα της ελευθερίας και της πατρίδος.

Είναι διαχρονική και ιστορική μας υποχρέωση, να αποτίουμε φόρο τιμής, στους ήρωές μας, οι οποίοι συνέβαλαν με τη στάση και τους αγώνες τους στις πιο λαμπρές σελίδες του Κυπριακού Ελληνισμού.

Προσωπική μου όμως πεποίθηση, είναι ότι η απόδοση τιμών στις μεγάλες αγωνιστικές στιγμές της ιστορίας και στους πρωταγωνιστές της, δεν πρέπει να αποτελεί μία τυπική εκπλήρωση χρέους. Πιστεύω, πως πέρα από τους λόγους και τις τιμές, καλούμαστε να δούμε και να κατανοήσουμε τον πραγματικό σκοπό του αγώνα των ηρώων μας, στο πλαίσιο πάντοτε και των άλλων αγώνων του Έθνους μας.

Η αναδρομή σε σημαντικές στιγμές της ιστορίας μας, είναι για τον καθένα από μας η καλύτερη μέθοδος αυτογνωσίας -σε ατομικό, αλλά κυρίως σε εθνικό επίπεδο- προκειμένου να κρίνουμε και να αξιολογούμε σωστά τα γεγονότα. Παράλληλα, οφείλουμε να εξετάζουμε το ιστορικό μας παρελθόν, ως πηγή παραδειγματισμού και διδαχής, ούτως ώστε να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του παρόντος, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες και τους αγώνες που μας αναλογούν, με βάση πάντοτε τη σημερινή πραγματικότητα και τα δεδομένα της.

Ο αγώνας του ’55-’59, αποτελεί αναμφίβολα ορόσημο στη σύγχρονη ιστορία μας, καθώς σήμανε την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η άσβεστη επιθυμία τότε των Κυπρίων για αποτίναξη του αγγλικού ζυγού, για αυτοδιάθεση και Ένωση με τη μητροπολιτική Ελλάδα, φώτισε και καθοδήγησε τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ να δοθούν ολοκληρωτικά στον αγώνα προς υπεράσπιση της πατρίδας μας, αλλά και της εθνικής μας ταυτότητας.

Στον αγώνα αυτό, η αφοσίωση που επέδειξαν οι ήρωες των κοινοτήτων σας, καθώς και η ακλόνητη προσήλωσή τους στους υψηλούς τους στόχους, αποτελούν αξίες ανεκτίμητες και ιδανικά, τα οποία πρέπει να καθοδηγούν και τους δικούς μας αγώνες σήμερα. Αξίζει επίσης, να αναφέρουμε, ότι επρόκειτο για τέσσερα νέα παιδιά, οι οποίοι παρά το νεαρό της ηλικίας τους, δεν δίστασαν, ούτε λιποτάχτησαν, βάζοντας πάνω από όλα την αξία της πατρίδας και του Έθνους.

Τα νιάτα έγιναν για ακόμη μια φορά η κινητήριος δύναμη του αγώνα. Αποτελεί σημείο θαυμασμού, το γεγονός ότι καθ’ όλους τους εθνικούς αγώνες του Ελληνισμού της Κύπρου -και αναφέρομαι χρονικά από τον αντιαποικιακό αγώνα, μέχρι την υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά την τουρκοανταρσία και την τουρκική εισβολή- η συμβολή των νέων υπήρξε καθοριστική. Σε κάθε γωνιά της Κύπρου, νέοι, όπως και στην περίπτωση των κοινοτήτων σας, έμειναν στην ιστορία, γιατί έφτασαν σε μία διαφορετική σφαίρα επίγνωσης και επιτέλεσης του εθνικού καθήκοντος.

Μιλώντας, λοιπόν, σήμερα από αυτό εδώ το βήμα και κρίνοντας τη δική μας στάση ζωής και συμπεριφορά, απέναντι στους εαυτούς μας, την κοινωνία και την πατρίδα μας, αναρωτιέμαι σε ποιο βαθμό έχουμε άραγε εκπληρώσει το χρέος μας απέναντι στους νέους αυτούς που θυσιάστηκαν και που τιμούμε σήμερα.

Θα μπορούσαμε να σταθούμε με θάρρος απέναντί τους και με ειλικρίνεια να δώσουμε σαφή απάντηση;

Τελικά ο πατριωτισμός και τα πομπώδη λόγια είναι συμβατά με τις πράξεις και την ανάληψη ευθυνών, ώστε να είναι ήσυχη η συνείδησή μας;

Τονίζω και επαναλαμβάνω, ότι εάν θέλουμε να αποκαλούμαστε συνεχιστές μιας τέτοιας κληρονομιάς, θα πρέπει να αντλήσουμε τα βαθύτερα μηνύματα που απορρέουν από τους αγώνες του Έθνους μας, τις θυσίες των ηρώων μας και τις σελίδες της ιστορίας μας, εμμένοντας δυναμικά στους δικούς μας εθνικούς στόχους.

Ο σκοπός του αγώνα των ηρώων μας που αγωνίστηκαν, τόσο στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ, όσο και σε άλλους εθνικούς αγώνες, δεν διαφέρει από το δικό μας αγώνα σήμερα. Μπορεί ο δικός μας αγώνας να μην είναι ένοπλος, ωστόσο πάλι αποβλέπει στην προστασία της χώρας μας από ξένες επιβολές, στη διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας του νησιού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών και την επιβίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο.

Μεταφερόμενοι στο παρόν και τα δεδομένα του σήμερα, πρέπει καταρχάς να μας προβληματίζει σοβαρά, το γεγονός ότι η πατρίδα μας παραμένει ημικατεχόμενη, υπομένοντας ακόμη τις συνέπειες της παράνομης τουρκικής εισβολής και κατοχής. Η Κυπριακή Δημοκρατία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια αδιάλλακτη Τουρκία, η οποία φαίνεται να μην έχει τη θέληση να συζητήσει και να ενεργήσει με σκοπό την επίτευξη μιας δίκαιης λύσης του Κυπριακού.

Η Τουρκία -η οποία όπως ξεκάθαρα φαίνεται είναι ο κύριος χειριστής της διαδικασίας των διαπραγματεύσεων, χειραγωγώντας ταυτόχρονα και την τουρκοκυπριακή ηγεσία- συνεχίζει να προσέρχεται στο τραπέζι των συνομιλιών με επεκτατικές διαθέσεις και υπερβολικές απαιτήσεις, εμμένοντας σε θέσεις οι οποίες πλήττουν κάθε εθνικό και άλλο δικαίωμα των Κυπρίων πολιτών.

Δείχνει επίσης καθημερινά το αληθινό της πρόσωπο, όχι μόνο απέναντι στην Κύπρο, αλλά και στο Αιγαίο και τη Συρία, περιορίζοντας έτσι κάθε περιθώριο για μια δίκαιη και ισοβαρή συνθηκολόγηση για το εθνικό μας ζήτημα.

Δεν θέλω να επιρρίπτω ευθύνες, ούτε να ισοπεδώνω καταστάσεις. Συνηθίζω όμως, να αντιμετωπίζω την πραγματικότητα με ρεαλισμό, βλέποντας και κρίνοντας τα δεδομένα. Επομένως, αν η δική μας πλευρά δεν χειριστεί το Κυπριακό βάσει στρατηγικής και ενός ορθά σχεδιασμένου πλάνου, τότε η Τουρκία θα καταφέρει να πετύχει το διαχρονικό της στόχο, για πλήρη κατάληψη και έλεγχο του νησιού, προς εξυπηρέτηση δικών της πολιτικών και γεωστρατηγικών σκοπών.

Για μας πρέπει να αποτελεί κοινό τόπο και στόχο, ότι η λύση του Κυπριακού προβλήματος, πρέπει να είναι μια λύση δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική, η οποία θα εδράζεται στο διεθνές δίκαιο, τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, ενώ θα σέβεται παράλληλα τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών.

Οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, καθότι οποιαδήποτε άδικη, ανεπαρκής και ετεροβαρής συνθηκολόγηση, θα καταλύσει τη φυσική και εθνική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θα πρέπει επίσης, να αντιληφθούμε, ότι η ευρωπαϊκή μας ταυτότητα και η δυναμική που απορρέει από τη θέση της Κύπρου, ως μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει να αποτελεί τον κύριο μοχλό πίεσης για λύση του προβλήματος.

Θεωρώ, ωστόσο, ότι παράλληλα με τον εθνικό-πολιτικό μας αγώνα, καθήκον μας αποτελεί επίσης και η δόμηση ενός ευνομούμενου και εξελιγμένου κυπριακού κράτους, με εκσυγχρονισμένους θεσμούς και αναβαθμισμένες κρατικές μηχανές. Ενός κράτους πρόνοιας, απαλλαγμένο από διαφθορά, διαπλοκή και κακονομία, σε πλαίσιο ισονομίας και ισοπολιτείας.

Εδώ έγκειται ο δικός μας αγώνας σήμερα: στην προστασία της εθνικής μας ταυτότητας, των εδαφών και των δικαιωμάτων μας, αλλά και στην αναβάθμιση του κράτους και της πολιτείας μας.

Σήμερα, λοιπόν, εμείς, μνημονεύοντας τους ήρωες της πατρίδας μας, εκπληρώνουμε το χρέος μας απέναντι στην ιστορία και την ίδια στιγμή δίνουμε την προσωπική μας υπόσχεση, για συνέχιση των δικών μας αγώνων, για ευημερία και δικαίωση.

Αυτή είναι η ελάχιστη οφειλή μας απέναντι στην ιστορία και την εθνική μας κληρονομιά, και ταυτόχρονα το χρέος μας απέναντι στις γενιές που θα ακολουθήσουν μετά από μας.

Αιωνία ας είναι η μνήμη των ηρώων μας.

------------------------

ΕΙ