Ανακοινωθέντα

Για ακόμη ένα καλοκαίρι, καλούμαστε από αυτό το βήμα να απευθύνουμε λόγους τιμής και σεβασμού στους ήρωές μας, έχοντας το εθνικό μας πρόβλημα άλυτο και τα χώματά μας υπό κατοχή.

Όταν όμως, οι μνήμες ξυπνούν και ο ίδιος πόνος αναβιώνει, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να σταθούμε αντάξιοι του παρελθόντος μας και να αναλογιστούμε τις ευθύνες που μας βαραίνουν.

Αποτίνουμε, λοιπόν, σήμερα τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους άνδρες του 398 Τ.Π., που υπηρέτησαν μέχρι εσχάτων τις αρχές της νομιμότητας και της δικαιοσύνης, εις το όνομα της πατρίδος και του Έθνους. Αντλούμε την ίδια στιγμή διδάγματα ηθικής και ανδρείας, λαμβάνοντας το έναυσμα για την εκπλήρωση των δικών μας σύγχρονων αγώνων και στόχων.

Εν είδει ιστορικής αναδρομής, το 398 Τ.Π -το οποίο έδρευε στην Κυθρέα-  την πρώτη ημέρα της τουρκικής εισβολής, στις 20 Ιουλίου 1974, έλαβε διαταγή και μαζί με το 305 Τάγμα Επιστράτευσης επιτέθηκαν στον τουρκοκυπριακό θύλακα του Τζιάος. Εκεί, οι άνδρες του Τάγματος συνάντησαν σθεναρή αντίσταση. Μετά από σφοδρές μάχες και ενώ το Τάγμα προσπαθούσε να αναδιοργανωθεί, ώστε να ολοκληρώσει την επιθετική του προσπάθεια, δόθηκε διαταγή για κατάπαυση του πυρός. Τις επόμενες μέρες, συνεχίστηκε σποραδική ανταλλαγή πυρών.

Κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, στις 14 Αυγούστου, και ενώ το Τάγμα κρατούσε σταθερά τις θέσεις του, ισχυρή δύναμη τουρκικών στρατευμάτων, υποστηριζόμενη από την πολεμική αεροπορία, εξαπέλυσε επίθεση εναντίον των θέσεων της Εθνοφρουράς. Παρά τις προσπάθειες του Διοικητή για σύμπτυξη του Τάγματος, ήταν πλέον πολύ αργά και οι άνδρες του 398 Τάγματος Πεζικού έπεσαν ηρωικά, γράφοντας τη δική τους ιστορία.

Και η ιστορία που γράφεται με αίμα, δεν μπορεί να μείνει απλώς σαν μια παλιά, μακρινή ανάμνηση που προκαλεί συγκίνηση. Η ιστορία που γράφεται με αίμα, έχει απαιτήσεις! Αυτή η ιστορία ζητά από τους κληρονόμους της συνέχιση, ζητά δικαίωση και ηθική αποκατάσταση. Απαιτεί αποφυγή λαθών που οδηγούν σε αιματηρές συγκρούσεις.

Ο αγώνας μας σήμερα πρέπει να είναι συλλογικός, όσο τετριμμένο και αν ακούγεται αυτό. Εάν ο κάθε ένας από εμάς δεν αναλάβει τις προσωπικές του ευθύνες, τότε δεν μπορούμε να επιτύχουμε τίποτα. Πολιτική ηγεσία, οργανωμένα σύνολα, αλλά και κάθε πολίτης σε προσωπικό επίπεδο, πρέπει να εργαστούμε με ομοψυχία, με μόνο στόχο την προάσπιση και υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων του τόπου μας.

Ο παράγοντας «Άγκυρα» βρίσκεται εκεί ενώπιόν μας, χειραγωγώντας την τουρκοκυπριακή ηγεσία και αποδεικνύοντας ,με κάθε της κίνηση, ότι δεν αποβλέπει σε μια δίκαιη λύση του κυπριακού προβλήματος, αλλά αντιθέτως έχει ως στόχο τον πλήρη έλεγχο του νησιού. Η Τουρκία, με την πλέον προκλητική συμπεριφορά, διαμηνύει καθημερινά ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί από αυτό που ονομάζει «δικαιώματά» της στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, ενώ την ίδια στιγμή προειδοποιεί την Ευρωπαϊκή Ένωση να μην τολμήσει να αναμειχθεί, απειλώντας με «ένταση» στην περιοχή.   

Είναι ολοφάνερο, ότι η διαπραγμάτευση με έναν τέτοιο αντίπαλο είναι μια διαδικασία εξαιρετικά δύσκολη. Η στάση της Τουρκίας, η οποία δρα αυθαίρετα προς εξυπηρέτηση των επεκτατικών της βλέψεων, περιορίζει τις οδούς δράσης για την ελληνοκυπριακή πλευρά και στέκεται ως ένα εμπόδιο απροσπέλαστο σε κάθε προσπάθεια για δίκαιη επίλυση του εθνικού μας ζητήματος και επαναφορά της έννομης τάξης στο νησί.

Κάθε φορά που η τουρκοκυπριακή πλευρά, κατευθυνόμενη βεβαίως από την Άγκυρα και την Τουρκική Κυβέρνηση, απορρίπτει θέσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς και αντ’ αυτού προβάλλει παράλογες και προκλητικές απαιτήσεις, αναφορικά με τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, το αίσθημα αδικίας που βιώνουμε καθημερινά ενισχύεται και οι μέρες του ’74 ζωντανεύουν ξανά.

Και είναι πράγματι αυτό που ξεπερνά κάθε λογική και κάθε ηθικό φραγμό: ότι έχουμε φτάσει στο σημείο που αντί στις διαπραγματεύσεις να συζητάμε την απαλλαγή της χώρας μας από την κατοχή και την επιστροφή των περιουσιών στους νόμιμους κατόχους, έχουμε ενώπιόν μας την Τουρκία η οποία ζητά να επωφεληθεί του πλούτου της ΑΟΖ μας, καταπατώντας κάθε όριο αξιοπρέπειας και νομιμότητας.

Παρόλα αυτά, το είπαμε, το επαναλάβαμε και είναι η αλήθεια : η διασφάλιση των εθνικών μας δικαιωμάτων και η δικαίωση του ιστορικού μας παρελθόντος, δεν αποτελεί επιλογή για εμάς, αλλά εθνική επιταγή. Επομένως, όσο άνιση και αν φαίνεται η μάχη μας έναντι της ισχυρότατης Τουρκίας, οφείλουμε να μην παραιτηθούμε, να μην ολιγωρήσουμε, αλλά να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, τιμώντας τους προκατόχους μας και, ταυτόχρονα ,σεβόμενοι το μέλλον των παιδιών μας.

Ανεξάρτητα της συμπεριφοράς της Τουρκίας, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να προσπαθούμε για λύση. Στόχος μας πρέπει να είναι η επίτευξη μιας δίκαιης και λειτουργικής λύσης, η οποία θα θέτει τέρμα στη μακρόχρονη και παράνομη κατοχή των κυπριακών εδαφών από την Τουρκία. Μια λύση, η οποία θα εδράζεται στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις αρχές της δημοκρατίας. Μια λύση, η οποία θα διασφαλίζει την ακεραιότητα του κράτους μας, τις βασικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, εξυπηρετώντας το καλώς νοούμενο συμφέρον του κυπριακού λαού.

Εστιάζοντας όμως και στο εσωτερικό του κράτους -έστω και με την πληγή της κατοχής- σημαντική προτεραιότητα αποτελεί παράλληλα και ο εκσυγχρονισμός των κρατικών μηχανισμών, καθώς και η εν γένει κοινωνική και πολιτειακή αναβάθμιση. Η εξυγίανση των θεσμών και η εξάλειψη οιωνδήποτε στοιχείων κακονομίας και διαφθοράς, είναι προϋποθέσεις απαραίτητες για τη δόμηση μιας ευνομούμενης και υγιούς κυπριακής κοινωνίας, η οποία θα δύναται να αποτελέσει ένα κράτος πρότυπο και ένα ευρωπαϊκό κράτος δικαίου και ισοπολιτείας.

Ας αναλάβουμε, λοιπόν, τις ευθύνες μας, ως κράτος, ως κοινωνία, ως άτομα, έχοντας κατά νου ότι οι πράξεις και οι αποφάσεις μας δεν καθορίζουν μόνο τις δικές μας ζωές, αλλά και τις τύχες των επερχόμενων γενεών.

Δεν χωράει καμιά έκπτωση και καμιά υποχώρηση σε αυτά που διεκδικούμε και σε αυτά που μας ανήκουν. Με αγώνες και ακατάλυτη προσπάθεια, το δίκαιο αποκαθίσταται και ο ήλιος παίρνει ξανά τη θέση που του αξίζει.

Αιωνία ας μένει η μνήμη των ηρώων μας.

-------------------------

(ΑΜ/ΣΧ)