Ανακοινωθέντα

Με αισθήματα δέους και βαθιάς συγκίνησης συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ στον Ιερό Ναό Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού, για να αποτίσουμε τον προσήκοντα φόρο τιμής στους ήρωες της Αλάμπρας, της οποίας η ιστορία είναι ταυτισμένη με την πολύπαθη μοίρα του λαού μας.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες αναβιώνουν μέσα μας πικρές μνήμες από τις τραγικές συνέπειες της προδοσίας και της καταστροφής της Κύπρου. Οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, οι εγκλωβισμένοι, οι πρόσφυγες και οι άλλοι παθόντες. Η συνεχιζόμενη κατοχή του 37,5% των εδαφών μας από τον βάρβαρο Αττίλα, η καταστροφή των ιερών και των οσίων μας, και η προσπάθεια ριζικής και βίαιης μετατροπής του χαρακτήρα του βόρειου κατεχόμενου μέρους της πατρίδας μας στο οποίο αγωνίστηκαν και άντεξαν στις πιέσεις του χρόνου και των κατακτητών γενεές και γενεές Ελλήνων. Και σε όλα αυτά τα 47 δίσεκτα χρόνια μνημονεύουμε ήρωες μας, τελούμε κηδείες αγνοουμένων και προσευχόμαστε για τη διαλεύκανση της τύχης όλων ανεξαίρετα.

Αποτίνοντας τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ήρωες μας αντλούμε διδάγματα αλλά και δύναμη από τη λεβεντιά και τη θυσία τους. Στη μνήμη τους κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ και προσευχόμαστε για ταχεία  δικαίωση της θυσίας τους. Ταυτόχρονα εκφράζουμε προς αυτούς και τις οικογένειες τους τον θαυμασμό, την εκτίμηση και την αιώνια ευγνωμοσύνη μας. Στις οικογένειες τους που για τόσα χρόνια φέρουν το βάρος του κενού που άφησε μέσα τους η θυσία των αγαπημένων τους.

Οκτώ ηρωικώς πεσόντες στις μάχες με τον βάρβαρο εισβολέα μνημονεύουμε και τιμούμε σήμερα ενώ ταυτόχρονα απευθύνουμε δέηση προς τον Ύψιστο για τη διακρίβωση της τύχης δύο άλλων παλληκαριών της Αλάμπρας, τα ονόματα των οποίων εξακολουθούν να περιλαμβάνονται στον θλιβερό κατάλογο των αγνοουμένων.

Οι νέοι της Αλάμπρας ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό στο κάλεσμα της πατρίδας για την προάσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της, και παρά τις βαρύτατες συνέπειες της προδοσίας του πραξικοπήματος στο αξιόμαχο και ετοιμοπόλεμο της Εθνικής Φρουράς, προσπάθησαν με την ένταξη στις μονάδες τους να αποκρούσουν τις επιθέσεις των τουρκικών στρατευμάτων και να υπερασπίσουν με αίσθημα αυτοθυσίας το πάτριο έδαφος.

Δυστυχώς για όλους μας η συντριπτική υπεροπλία του εχθρού σε άνδρες και εξοπλισμό μαζί με την αποδιοργάνωση της Εθνικής Φρουράς που έφερε το πραξικόπημα, οδήγησαν στην κατάληψη του 37,5% της πατρίδας μας  και στις άλλες βαρύτατες συνέπειες που εξακολουθούν και σήμερα να μας βαραίνουν όλους.

Μνημονεύουμε και τιμούμε σήμερα τους Ανδρέα Γεωργίου Σάββα, Ανδρέα Παύλου Χατζηχριστοδούλου, Γεώργιο Κυπριανού, Νίκο Νικολάου, Παντελή Νικηφόρου, Σοφοκλή Γεωργίου, Στυλιανό Κυριάκου και Σωτήρη Σπύρου Ιωάννου.    

Ταυτόχρονα, αναπέμπουμε δέηση υπέρ των αγνοούμενων αδελφών μας Αγαθάγγελου Λαζάρου και Μιχάλη Ηλία Γεωργίου που χάθηκαν, αλλά ποτέ δεν ξεχάστηκαν.

Τα έξι από τα οκτώ ηρωικά τέκνα της Αλάμπρας θυσιάστηκαν καθώς πολεμούσαν στην αμυντική γραμμή Μιας Μηλιάς-Κουτσοβέντη τη μαύρη ημέρα της έναρξης της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής, στις 14 Αυγούστου 1974.  

Τα χαράματα της θλιβερής εκείνης ημέρας οι Τούρκοι βομβαρδίζουν  ανηλεώς την αμυντική γραμμή της Εθνικής Φρουράς μεταξύ της Μιας Μηλιάς και του Παχυάμμου. Στη συνέχεια επιτίθενται με τα άρματα μάχης  και τα πολυάριθμα στρατεύματα τους. Η μάχη υπήρξε άνιση και παρά τις προσπάθειες των μονάδων μας που είχαν ταχθεί σε όλο το μήκος της γραμμής, ο εχθρός καταφέρνει να διεισδύσει σε όλη την περιοχή και να προχωρήσει μέχρι την Αμμόχωστο και την Καρπασία σπέρνοντας τον όλεθρο και την καταστροφή. Πολλοί στρατιώτες, όπως και κάτοικοι, εγκλωβίζονται και αιχμαλωτίζονται.

Άλλοι στρατιώτες μας, όπως οι πρώτοι έξι των μνημονευομένων μας που ήταν ενταγμένοι στο 305 Τάγμα Πεζικού με διοικητή τον ήρωα Ταγματάρχη τους Τάσο Μάρκου, παραμένουν στις επάλξεις για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό σε ένα σκηνικό όμοιο με τη μάχη στα στενά των Θερμοπυλών.

Ο 21χρονος, φοιτητής της ιατρικής σχολής Ανδρέας Γεωργίου Σάββα, παρέμεινε αμετακίνητος επί των επάλξεων της άμυνας της πατρίδας του. Θα παραμένει πάντοτε ο νέος των 21 χρόνων, το παιδί που άφησε την ιατρική για την αιωνιότητα, για να χαράξει μια πορεία λαμπρή, αθάνατη και αναστάσιμη.

Ο 32χρονος τότε  έφεδρος στρατιώτης και δάσκαλος Παντελής Νικηφόρου δεν εγκατέλειψε τη θέση του και παρέμεινε συνεπής στις αξίες και τα ιδανικά  του λαού μας. Ο Παντελής Νικηφόρου υπήρξε δάσκαλος για όλους μας μέχρι το τέλος. Δίδαξε σε όλους εμάς την αγάπη για την πατρίδα και την αυτοθυσία.

Ο Στυλιανός Κυριάκου, 32 χρόνων τότε και πατέρας τεσσάρων παιδιών, υπήρξε πρότυπο οικογενειάρχη. Δεν δείλιασε μπροστά στον κίνδυνο. Στάθηκε εκεί προστάτης όχι μόνο για τη σύζυγο και τα παιδιά του αλλά για όλους τους συμπατριώτες του. Προασπίστηκε ηρωικά τη γη και τον τόπο του για να τον χαρίσει λεύτερο στα παιδιά του και σε όλες τις επόμενες γενιές. 

Το μεγαλείο της ψυχής του 25χρονου Νίκου Νικολάου δεν καταδεχόταν να παραδώσει τα ιερά εδάφη στον Τούρκο εισβολέα. Έξι σφαίρες βρέθηκαν στα οστά του, η μια στον χώρο της καρδιάς. Προτίμησε να ποτίσει το χώμα με το αίμα του παρά να γυρίσει την πλάτη. Πιστός στο καθήκον υπερασπίστηκε τα ιερά και τα όσια, τους βωμούς και τις εστίες μας.

Ο 21χρονος πράος και φιλήσυχος Ανδρέας Παύλου Χατζηχριστοδούλου, πρόταξε και αυτός τα στήθη του ενάντια στον κατακτητή, παραμένοντας ακλόνητος στη θέση του για να πολεμήσει τις μυριάδες των Τούρκων. Ο Ανδρέας κέρδισε επάξια μια θέση ανάμεσα στις πιο λαμπρές και ηρωικές προσωπικότητες της ιστορίας του Κυπριακού Ελληνισμού. 

Ο 24χρονος Σωτήρης Σπύρου Ιωάννου ετοιμαζόταν να παντρευτεί την πέντε μηνών εγκυμονούσα, αγαπημένη του Ανδρούλλα. Αρχικά συνελήφθη και φυλακίστηκε κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος. Με το ξέσπασμα όμως της τουρκικής εισβολής και το άνοιγμα των φυλακών κατατάχθηκε εθελοντικά στις δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς για την αντιμετώπιση του Τούρκου εισβολέα. Ο μοναχογιός του, Σπύρος, δεν τον γνώρισε ποτέ. Είναι όμως περήφανος γιατί ο βίος του πατέρα του καθοδηγεί σαν φάρος όλους εμάς τους συμπατριώτες του.

Ο έβδομος ήρωας είναι ο 34χρονος το 1974 και πατέρας τριών παιδιών Σοφοκλής Γεωργίου. Σε ηλικία μόλις 17 ετών συνελήφθηκε από τους Άγγλους κατακτητές και καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση επειδή κρατούσε ένα φυλλάδιο που καλούσε τον λαό σε απελευθερωτικό αγώνα. Το 1974 και πάλι δεν αρνήθηκε το κάλεσμα της πατρίδας. Αφού έλαβε μέρος σε μάχες στο Συγχαρί, στον Κουτσοβέντη, στην Άσπρη Μούττη, τραυματίστηκε θανάσιμα από επιθέσεις τουρκικών αεροσκαφών στην περιοχή Κολοκασίδη στη Λευκωσία, όπου, μαζί με άλλους επτά στρατιώτες, μαχόταν κατά του εχθρού. 

Ο όγδοος των πεσόντων μας, είναι ο 25χρονος τότε Γεώργιος Γεωργίου Κυπριανού που χάθηκε το 1974 μέσα στο πόλεμο, στην περιοχή Μιας Μηλιάς-Κουτσοβέντη. Η έγκυος τότε γυναίκα του Μηλίτσα τον αναζητούσε αγωνιωδώς. Το παιδί του, η μοναχοκόρη του Χρύσω, γεννήθηκε χωρίς να γνωρίσει τον πατέρα της. Τα οστά του που βρέθηκαν στο χωριό Μόρα, ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA και ο ήρωας τάφηκε το 2015.

Στην περιοχή Μιας Μηλιάς-Κουτσοβέντη χάθηκαν τα ίχνη και των δύο αγνοουμένων της Αλάμπρας που τιμούμε σήμερα.

Ο 28χρονος τότε Μιχάλης Ηλία Γεωργίου, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αθηνών στο Τμήμα Αγγλικής και Ελληνικής Φιλολογίας, δήλωσε με ενθουσιασμό παρών στο κάλεσμα της πατρίδας. Κατετάγη στο Δάλι και μετακινήθηκε ακολούθως στο 305 τάγμα Πεζικού στην Μια Μηλιά, όπου δόθηκαν σκληρές μάχες με τον Αττίλα. Εκεί χάθηκαν και τα ίχνη του 21χρονου τότε βιοπαλαιστή και πολυτεχνίτη Αγαθάγγελου Λαζάρου. Εργατικός και φιλόπονος δούλευε στα καράβια από όπου και επέστρεψε λίγο πριν την τουρκική εισβολή. Σκοπός του ήταν να ξαναμπαρκάρει αλλά τον πρόλαβε ο πόλεμος και δεν μπορούσε παρά να απαντήσει στο κάλεσμα της πατρίδας.

Το δράμα των αγνοουμένων και των συγγενών τους ήταν και παραμένει η πιο τραγική πτυχή των όσων βίωσε και εξακολουθεί να βιώνει η πατρίδα μας από το πικρό καλοκαίρι του 1974.

Οκτακόσιοι τόσοι Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες εξακολουθούν να είναι αγνοούμενοι, με την Τουρκία να έχει τεράστιες ευθύνες που αρνείται ή αποφεύγει να αναλάβει. Θέτει περιορισμούς στις εκταφές, αρνείται να δώσει στοιχεία από τα αρχεία του τουρκικού στρατού σε ερευνητές των Ηνωμένων Εθνών και το χειρότερο προσπαθεί να αποσιωπήσει όσα κραυγαλέα προκύπτουν από τα επιβεβαιωμένα στοιχεία για τη μαζική και βίαιη μετακίνηση λειψάνων αγνοουμένων από τους αρχικούς χώρους ταφής σε άλλους, με πρόδηλο στόχο την απόκρυψη της αλήθειας για την εν ψυχρώ δολοφονία τους. 

Ως Πολιτεία και κοινωνία έχουμε όλοι ταχθεί και θα επιμένουμε πεισματικά στην πλήρη διακρίβωση της τύχης του κάθε αγνοούμενου μας. Η τραγωδία των αγνοουμένων και των οικογενειών τους, μια τραγωδία που προκαλεί καθημερινά τόσο πόνο και δυστυχία για σχεδόν μισό αιώνα, πρέπει επιτέλους να τερματιστεί και να δοθούν οι απαντήσεις που δικαιούνται οι οικογένειες για την τύχη των αγαπημένων τους προσώπων. Είναι απαράδεκτο και απάνθρωπο 47 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, να υπάρχουν περίπου 800 οικογένειες συμπατριωτών μας, οι οποίες βιώνουν καθημερινά την αβεβαιότητα της τύχης των δικών τους. 

Μαζί με τις προσπάθειες για την εξακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων μας, ύψιστη προτεραιότητα μας και μεγάλη εθνική πρόκληση παραμένει η επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Η καλή θέληση και βούληση της δικής μας πλευράς δεν μπορεί να αμφισβητείται. Απεδείχθη αυτό επανειλημμένα με τη στάση και τις ενέργειες του Προέδρου της Δημοκρατίας. Εκεί που προσκρούουν όλες οι προσπάθειες είναι στην αδιάλλακτη και αρνητική στάση της άλλης πλευράς  η οποία όλως προκλητικά και απαράδεκτα θέτει τώρα ως προϋπόθεση επανέναρξης των διαπραγματεύσεων την αποδοχή της λύσης δύο κρατών και την αναγνώριση της λεγόμενης κυριαρχικής ισότητας των Τουρκοκυπρίων. Στο  ίδιο πλαίσιο της νεοθωμανικής πολιτικής και τακτικής του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, είχαμε κατά το τελευταίο διάστημα και την εξίσου προκλητική και απαράδεκτη ανακοίνωση για άνοιγμα νέου τμήματος της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου, δήθεν για επιστροφή των περιουσιών στους ιδιοκτήτες τους.

Αν αυτή ήταν η έγνοια τους, όπως παρατήρησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και είχαν πράγματι πρόθεση να επιστρέψουν στους Αμμοχωστιανούς τις περιουσίες τους, τότε θα μπορούσαν να συμμορφωθούν με τα Ψηφίσματα 550 και 789 του Συμβουλίου Ασφαλείας τα οποία προνοούν την παράδοση της πόλης στα Ηνωμένα Έθνη και την επιστροφή των δικαιούχων στις περιουσίες τους υπό συνθήκες ασφαλείας.

Εκείνο που καταδείχθηκε από το σύνολο των αντιδράσεων που προκάλεσε με τη στάση της η τουρκική πλευρά κατά το διάστημα αυτό, είναι ότι καμία προσπάθεια για επανάληψη ουσιαστικών διαπραγματεύσεων δεν μπορεί να αποδώσει υπό το καθεστώς των προκλητικών και παράνομων τουρκικών ενεργειών. Τέτοιες κινήσεις, αντί να χτίζουν την απαιτούμενη εμπιστοσύνη, διευρύνουν το χάσμα και ενισχύουν το αίσθημα απογοήτευσης ως προς τις πραγματικές προθέσεις της άλλης πλευράς.

Σε όποια περίπτωση, αμετάθετος στόχος μας είναι και παραμένει μια ελεύθερη επανενωμένη πατρίδα, χωρίς κατοχικούς στρατούς και ξένες εξαρτήσεις, με διασφαλισμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των νομίμων κατοίκων του νησιού μας. Αγωνιζόμαστε για μια λύση σύμφωνα με τα Ψηφίσματα και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια Κύπρο, όπως θα την ήθελαν οι ήρωες μας, με ανατροπή των κατοχικών δεδομένων και με τον λαό μας να αποφασίζει και να διαχειρίζεται την τύχη του, με γνώμονα πάντα το δικό του και μόνο συμφέρον.

Δόξα και τιμή στους ήρωες της Αλάμπρας. Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.

(ΡΜ/ΜΓ/ΣΧ)