Ανακοινωθέντα

Είναι με αισθήματα δέους και βαθιάς συγκίνησης που απευθύνω τον επιμνημόσυνο αυτό λόγο για τους ήρωες πεσόντες της κοινότητας Αυγόρου κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, μιας κοινότητας που πλήρωσε βαρύ τίμημα από τη συμμετοχή της σε όλους τους αγώνες για την ελευθερία της ιδιαίτερης πατρίδας μας και την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της.

Τους ήρωες μας οφείλουμε να τους τιμούμε και να τους μνημονεύουμε όχι μόνο για την ανάπαυση της ψυχής τους, αλλά και για να μεταλαμπαδεύουμε στις νεότερες γενιές τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν, γράφοντας με ανεξίτηλα γράμματα τα ονόματα τους στο Πάνθεον των Αθανάτων μας.

Εξ’ άλλου, τα ιστορικά διδάγματα που αντλούμε από το χθες, ενισχύουν την ψυχική μας δύναμη και τονώνουν την εθνική μας συνείδηση που είναι η πυξίδα για την πορεία μας στο αύριο. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αποδειχθούμε επιλήσμονες και κατώτεροι της δικής τους θυσίας. Ναι, δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχάσουμε ή να παραγράψουμε ούτε τον ηρωισμό με τον οποίο ανταποκρίθηκαν στο καθήκον προς την πατρίδα, ούτε τις αρχές και τις αξίες για τις οποίες αγωνίστηκαν, όπως και τα οράματα και τα ιδεώδη που τους ενέπνευσαν.

Το πικρό πρωινό της 20ης Ιουλίου 1974 σημάδεψε τις ζωές μας, στο διάβα του παρέσυρε ζωές αθώων, κατάστρεψε, λεηλάτησε και έσπειρε τον πόνο και τον όλεθρο.  Μαυροφορημένες μάνες παντού. Ορφανά σε κάθε γωνιά του μυαλού μας. Χήρες να θρηνούν τα αμούστακα παλληκάρια που θέρισε ο χάρος της προδοσίας και της ιδιοτέλειας. Και όλοι εμείς, σκυφτοί, να μνημονεύουμε τους νεκρούς μας ξανά και ξανά. Κάθε χρόνο τις ίδιες μέρες.

Σήμερα, 48 χρόνια μετά η κοινότητα Αυγόρου μνημονεύει τα εκλεκτά τέκνα της. Μνημονεύει όλους αυτούς που ρίχτηκαν με αυταπάρνηση, θάρρος και γενναιότητα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την ελευθερία και που αψηφώντας την αριθμητική υπεροπλία του εχθρού, έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν, τη ζωή τους για την προάσπιση των πατρογονικών μας εστιών.

Θέλω να συγχαρώ ιδιαίτερα για τη διοργάνωση του μνημοσύνου το Κοινοτικό Συμβούλιο Αυγόρου, τις οικογένειες των ηρώων και τα οργανωμένα σύνολα της κοινότητας, και να εκφράσω, ειδικά προς τις οικογένειες, τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη μας για το αίσθημα αυτοθυσίας, τον ηρωισμό και τη μεγάλη προσφορά των αγαπημένων τους. 

Με το όραμα μιας ελεύθερης και δικαιωμένης πατρίδας είναι που πρόσφεραν τον εαυτό τους θυσία οι ήρωες του Αυγόρου. Ο κατάλογος είναι μακρύς. Πέραν της Λουκίας Λαουτάρη, του Παναγή Ζαχαρία, και των Ανδρέα και Γεώργιου Κάρυου, που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την απελευθέρωση της Κύπρου από τον αποικιακό ζυγό,  η κοινότητα Αυγόρου πλήρωσε βαρύτατο τίμημα και στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής με 19 πεσόντες και αγνοουμένους κατά τις μάχες με τον Αττίλα, ενώ σε αυτούς περιλαμβάνεται και αριθμός κατοίκων του Αυγόρου, γυναικών και ηλικιωμένων, που έπεσαν θύματα της τουρκικής θηριωδίας χωρίς να αποτελούν με οποιονδήποτε τρόπο απειλή είτε για τα τουρκικά στρατεύματα είτε για τους Τουρκοκύπριους εξτρεμιστές δολοφόνους που τα συνόδευαν. Η αγριότητα και η βαρβαρότητα που επέδειξαν οδήγησε άδικα και αναίτια στον θάνατο πολλούς συμπατριώτες μας.

Ως θύματα της τουρκικής θηριωδίας καταγράφονται ο Μιχαήλ Ζήνωνα Ζήνωνα που έχασε τη ζωή του στις 23 Ιουλίου 1974, ο Παναγιώτης Χριστοδούλου Χριστοδούλου στις 17 Αυγούστου και ο Πέτρος Κυριάκου Κακουλλή στις 13 Οκτωβρίου 1996. Αυτός, ένας φιλήσυχος καθόλα άνθρωπος, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στην περιοχή της Άχνας ενώ μάζευε σαλιγκάρια από τους αγρούς. 

Στους έντεκα πεσόντες που μνημονεύουμε σήμερα περιλαμβάνονται και έξι παλληκάρια που για χρόνια περιλαμβάνονταν στον κατάλογο των αγνοουμένων και ταυτοποιήθηκαν στη συνέχεια.

Πρόκειται για τους Γεώργιο Ανδρέα Πιλάτου και Ευαγόρα Γεωργίου Τυρίμου που έπεσαν στις 22 Ιουλίου 1974, τον Κωστάκη Ανδρέα Χατζηγιάννη που έπεσε την επομένη της ημέρας έναρξης της τουρκικής εισβολής, τον Κυριάκο Κώστα Καλαθά που έπεσε στις 14 Αυγούστου 1974 όταν άρχισε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, και τους Αντώνη Αναστάση Παπαγεωργίου και Χριστόδουλο Γεωργίου Λαουτάρη που έπεσαν στις 22 Ιούλιου.

Οι άλλοι πεσόντες είναι ο Παναγιώτης Θεοχάρη Παφίτης και ο Παναγιώτης Κυριάκου Βρακά που έπεσαν στις 20 και 21 Ιουλίου 1974, ο Νίκος Ανδρέα Κυριάκου και ο Νικηφόρος Πέτρου Κάρυος που έχασαν τη ζωή τους στις 23 και 24 Ιουλίου, και ο Παναγιώτης Κώστα Μαρίνου που έπεσε στις 3 Αυγούστου.

Στον θλιβερό κατάλογο των αγνοουμένων εξακολουθούν να περιλαμβάνονται πέντε πρόσωπα, οι Σέργης Γεωργίου Ποΐζης, ο Σωτήρης Ανδρέα Πιλάτος, ο Αντώνης Χριστοδούλου Ψαθά, η Ανδρονίκη Ελευθερίου Παρασκευά και ο Σάββας Παρασκευά Παρασκευά.

Πίσω από κάθε όνομα και περίπτωση κρύβεται μια τραγική ιστορία. Μια ιστορία πόνου, τρόμου και αγωνίας που, μαζί με τη βαρβαρότητα και την αγριότητα που επέδειξαν οι στρατιώτες του Αττίλα και οι φανατικοί Τουρκοκύπριοι ακόλουθοι τους, συνθέτουν το δράμα που βίωσε ο τόπος μας το καλοκαίρι του 1974. 

Τιμούμε τη μνήμη όλων των ηρώων και πεσόντων της κοινότητας και μαζί απευθύνουμε δέηση στον Ύψιστο για τη διακρίβωση της τύχης όλων ανεξαίρετα των αγνοουμένων μας.

Το πρόβλημα των αγνοουμένων είναι η πιο τραγική πτυχή, καθώς ο κατάλογος με τα ονόματα τους εξακολουθεί να είναι μεγάλος. Οι μισοί και πλέον Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες που περιελήφθησαν στον θλιβερό κατάλογο εξακολουθούν να αγνοούνται.

Σαράντα οκτώ χρόνια πέρασαν από τότε και η κατάσταση παραμένει τραγική προκαλώντας πόνο και αγωνία σε χιλιάδες οικογένειες συμπατριωτών μας.

Παρά τις προσπάθειες της δικής μας πλευράς, το πρόβλημα αυτό δεν έχει ακόμη επιλυθεί γιατί η Τουρκία προβάλλει συνεχώς προσκόμματα και αρνείται να πάρει τις αποφάσεις που είναι απαραίτητες για την επίλυση του. 

Εμείς έχουμε χρέος απέναντι τους και απέναντι στους συγγενείς των αγνοουμένων να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη διακρίβωση της τύχης και του τελευταίου αγνοούμενου μας.

Αυτές τις μέρες ξαναζούμε τις στιγμές εκείνες της προδοσίας και της καταστροφής που έζησε όλη η Κύπρος. Διακαής πόθος μας παραμένει η επανένωση της πατρίδας μας, ο τερματισμός της κατοχής και η διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών με την εμπέδωση συνθηκών ελευθερίας, ασφάλειας και ευημερίας όλων των νόμιμων κατοίκων του νησιού μας. Αυτός είναι και ο δρόμος που ακολουθεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η δική μας πλευρά. Ο δρόμος της ευθύνης και της συνέπειας, ο δρόμος της συνεννόησης και της συνεργασίας, ο δρόμος της δυναμικής και της προοπτικής για μια νέα και περισσότερα υποσχόμενη εποχή για όλους τους πολίτες, Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Μαρωνίτες, Αρμένιους και Λατίνους. 

Δυστυχώς, η άλλη πλευρά και ειδικά η ηγεσία της Τουρκίας ακολουθεί έναν άλλο δρόμο. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες της έξαρσης της τουρκικής αδιαλλαξίας. Η απαράδεκτη και προκλητική αξίωση της τουρκικής πλευράς για αποδοχή της λύσης δύο χωριστών κρατών ως προϋπόθεσης για την έναρξη διαπραγματεύσεων, τα νέα τετελεσμένα επί του εδάφους, η απόρριψη των τολμηρών μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης που υπέβαλε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καταδεικνύοντας την καλή βούληση και θέληση μας για επιδίωξη λύσης προς το συμφέρον και των δύο κοινοτήτων. Όλα αυτά μαζί με την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, αλλά και εις βάρος άλλων χωρών, υπογραμμίζουν την ανάγκη να σταθούμε ενωμένοι και δυνατοί για προάσπιση της ισχυρής μας θέσης υπέρ της επικράτησης, επιτέλους, του διεθνούς δικαίου. 

Όποιες και όσες δυσκολίες υπάρχουν οφείλουμε όμως να παραμείνουμε  προσηλωμένοι στον στόχο μας, για την υλοποίηση του οποίου είμαστε χρεωμένοι από την ιστορία: να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια πατρίδα ενωμένη, ελεύθερη και ευημερούσα. Αυτό είναι το ανεξόφλητο χρέος μας προς την πατρίδα και τους ήρωες και μάρτυρες μας. Στη δικαίωση αυτή του αγώνα βρίσκεται και η δικαίωση της δικής τους θυσίας.

Σήμερα μνημονεύουμε ξανά τους γενναίους υπερασπιστές της κυπριακής ελευθερίας και τα τραγικά θύματα της τουρκικής εισβολής. Η μνήμη τους δεν τελειώνει μετά από κάθε μνημόσυνο. Η μνήμη τους διαρκεί ως ασίγαστη φωνή της συλλογικής μας συνείδησης, για να μείνουμε άγρυπνοι στις επάλξεις του αγώνα για σωτηρία της μικρής μας πατρίδας και για τη λύτρωση του προδομένου και αδικημένου λαού μας. 

Δόξα και τιμή σε όλους όσοι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της κυπριακής ελευθερίας. 

Δόξα και τιμή στους ήρωες της κοινότητας Αυγόρου.

Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.

Αιώνια και τιμημένη.

(ΡΜ/ΜΓ)