Ανακοινωθέντα

Με βαθιά συγκίνηση τελούμε σήμερα στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας το ετήσιο μνημόσυνο των ηρώων της Κοινότητας, Ανδρέα Σπανού, των αδελφών Σταύρου και Νίκου Χατζηνικολή, καθώς και των πρόσφατα ταυτοποιηθέντων αγνοουμένων Κώστα Παπουτσή και Δημήτρη Παντελή Τζιρκάκα, που τις φρικτές μέρες της τουρκικής εισβολής του 1974 πρόσφεραν απλόχερα και με θάρρος τις υπηρεσίες τους προς τη δοκιμαζόμενη πατρίδα.

Μαζί με τους ήρωες της Κοινότητας, μνημονεύονται δύο ακόμα ηρωικά παλικάρια, ο Πρόδρομος Χρυσοστόμου και ο Ανδρέας Χ’ Γιακουμή, με καταγωγή από την Κυθρέα, οι οποίοι έπεσαν μαχόμενοι και τα οστά τους ανευρέθηκαν χρόνια μετά, στο πλαίσιο του προγράμματος εκταφής και αναγνώρισης λειψάνων της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων Κύπρου, που λειτουργεί υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Οι συνθήκες της προσφυγιάς οδήγησαν τις οικογένειές τους στην φιλόξενη Κοινότητα Αγίας Βαρβάρας, όπου τάφηκαν και τα ιερά οστά των αγαπημένων τους με τις δέουσες τιμές.

Τιμώντας σήμερα τη μνήμη των ηρωικά πεσόντων, αναπέμπουμε παράλληλα δέηση και προσευχόμαστε για τη διακρίβωση της τύχης των τριών αγνοουμένων της Κοινότητας, Κωστάκη Ισιδώρου, Χριστόδουλου Λοΐζου Τούμπα και Αντώνη Κεζαρίδη.

Ο Κωστάκης Ισιδώρου γεννήθηκε το 1954 και ήταν το μικρότερο παιδί εξαμελούς οικογένειας και μοναχογιός του Γεώργιου και Κυριακής Ισιδώρου. Ήταν φιλήσυχος νέος και διακρινόταν για το χιούμορ του. Μετά το δημοτικό σχολείο, ακολούθησε τεχνικό προσανατολισμό και ειδικεύτηκε ως υδραυλικός στην Τεχνική Σχολή Λευκωσίας. Το 1972 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά και συγκεκριμένα στο Τάγμα του Μηχανικού, απ’  όπου και απολύθηκε. Δεν πρόλαβε να ασκήσει το επάγγελμά του και η τουρκική εισβολή τον βρίσκει ως έφεδρο στο κατεχόμενο σήμερα χωριό Πεντάγια. Στις 6 Αυγούστου, ο Κωστάκης λαμβάνει ολιγόωρη άδεια και επισκέπτεται τους δικούς του στην Αγία Βαρβάρα. Το ίδιο βράδυ επιστρέφει στην Πεντάγια. Το τμήμα του αλλάζει θέση και μετακινείται στην Λάπηθο. Οι Τούρκοι, παρά την υπογραφή της εκεχειρίας, παραβιάζουν τα συμφωνηθέντα και προωθούνται, περικυκλώνοντας και το τμήμα του Μηχανικού, του οποίου μέλος ήταν ο Κωστάκης. Από τότε είναι αγνοούμενος, χωρίς κανείς να γνωρίζει ποια είναι η τύχη του. Οι τραγικοί γονείς πέθαναν από τη στεναχώρια τους, μη αντέχοντας την ατέρμονη προσμονή.

Ο Χριστόδουλος Τούμπας ήταν το μεγαλύτερο παιδί οκταμελούς οικογένειας, του ζεύγους Λοίζου και Στέλλας Τούμπα. Γεννήθηκε το 1949 στην Αγία Βαρβάρα. Του άρεσαν τα γράμματα, για αυτό μετά το δημοτικό σχολείο, παρά το ότι προερχόταν από φτωχή οικογένεια, πήγε στο γυμνάσιο και στη συνέχεια εργάστηκε στο κυβερνητικό τυπογραφείο. Από το 1967 μέχρι το 1969 υπηρέτησε σε Μοίρα Καταδρομών στο Τρόοδος. Την ίδια χρονιά, παντρεύτηκε την αγαπημένη του Μαρούλα, με την οποία απέκτησε δύο κορίτσια.

Ήταν καλός οικογενειάρχης, φιλήσυχος και εργατικός. Το μαύρο Ιούλιο του 1974, με το πρώτο κάλεσμα, έτρεξε στον Πενταδάχτυλο, λαμβάνοντας μέρος στις μάχες της Λαπήθου και του Καραβά, διακρινόμενος για το θάρρος και τη μαχητικότητά του. Στις 13 Αυγούστου, μεταξύ πρώτης και δεύτερης εισβολής πήρε μικρής διάρκειας άδεια και επισκέφθηκε την οικογένεια του. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδαν τα αγαπημένα του πρόσωπα. Την επομένη, 14 Αυγούστου, με την έναρξη της δεύτερης εισβολής, ο Χριστόδουλος ρίχνεται στις μάχες, αγωνιζόμενος παλικαρίσια κατά των τούρκων εισβολέων. Η τελευταία πληροφορία προήλθε από τον διοικητή του, που ενημέρωσε την οικογένεια ότι ο Χριστόδουλος αγνοείται.

Ο Αντωνάκης Κεζαρίδης από το 1970 γίνεται κάτοικος της Αγίας Βαρβάρας, αφού αρραβωνιάζεται την Όλγα Αποστολίδη. Ο Αντωνάκης ήταν μέλος πολύτεκνης εννιαμελούς οικογένειας, γιος των Χαράλαμπου και Χρυστάλλας Κεζαρίδη από τον Φαρμακά. Ήταν φιλήσυχος, εργατικός και ασκούσε το επάγγελμα του ξυλουργού. Υπηρέτησε στην Εθνική Φρουρά από το 1968 μέχρι το 1970. Με το πρώτο κάλεσμα της πατρίδας, έτρεξε για να αντιμετωπίσει, μαζί με τόσους άλλους, τις δυνάμεις του Αττίλα. Πολέμησε γενναία, όμως, όταν το Τάγμα του πήρε διαταγή για μεταστάθμευση, αυτός λόγω προβλήματος υγείας έμεινε πίσω και συνελήφθηκε από τους Τούρκους. Ο πεθερός του μόλις πληροφορήθηκε για το γεγονός έφτασε μέχρι την πρώτη γραμμή των μαχών αναζητώντας τον. Η τελευταία πληροφορία πριν αρκετά χρόνια, τον κατέτασσε ως αιχμάλωτο των κατακτητών. Ο Αντωνάκης ωστόσο παραμένει αγνοούμενος.

Η προσήλωση της πολιτείας γύρω από το ευαίσθητο και ανθρωπιστικό αυτό θέμα, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, όπως επίσης και οι συνεχιζόμενες προσπάθειες που καταβάλλονται για διακρίβωση της τύχης των συνολικά 847 αγνοουμένων, οι οποίοι παραμένουν ακόμα στον μακρύ και θλιβερό κατάλογο.

Φίλες και φίλοι,

Σήμερα, σαράντα οκτώ χρόνια από τη θυσία των τιμώμενων ηρώων, ο Πρόεδρος και τα Μέλη του Κοινοτικού Συμβουλίου Αγίας Βαρβάρας, οι οικογένειές τους,  η Κυβέρνηση και ο καθένας από εμάς ξεχωριστά, υποκλινόμαστε μπροστά στο ηθικό μεγαλείο των νέων αυτών παλληκαριών και μνημονεύουμε την αγνή φιλοπατρία και την αυταπάρνηση, με την οποία αντιστάθηκαν και αγωνίστηκαν, αντιμετωπίζοντας τον πάνοπλο Αττίλα.

Την βαθιά εκτίμηση και τον απεριόριστο σεβασμό μας, εκφράζουμε και προς τις οικογένειες των πεσόντων και αγνοουμένων, που με ήθος, αξιοπρέπεια και ψυχική αντοχή, υπομένουν όλα αυτά τα χρόνια το δυσαναπλήρωτο κενό της απώλειας των δικών τους ανθρώπων.

Η Κοινότητα Αγίας Βαρβάρας τιμώντας τους δικούς της ήρωες αναδεικνύει τις προσωπικότητές τους, καθώς επίσης τις αξίες και τα ιδανικά, που τους διακατείχαν, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους.

Ο Ανδρέας Σπανός γεννήθηκε στις 12 Απριλίου 1955, λίγες μέρες μετά την έναρξη του  Αγώνα της ΕΟΚΑ. Ήταν το πέμπτο παιδί του Σταύρου και της Θεονίτσας Σπανού, και μεγάλωσε, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας, μέσα στη φτώχεια, αλλά και στην αγνή αγάπη των γονιών του. Μετά το σχολείο ακολούθησε το επάγγελμα του μηχανικού αυτοκινήτων. Δεκαοκτώ χρονών κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά, στο  231 Τάγμα Πεζικού. Την 20^η Ιουλίου 1974 υπηρετούσε τη θητεία του και βρισκόταν στο φυλάκιο της «Αετοφωλιάς», κάτω από τον Άγιο Ιλαρίωνα. Με δική του επιλογή και πρωτοβουλία βρέθηκε ανάμεσα στους τρεις στρατιώτες που πέρασαν τα φυλάκια, για να ανακόψουν τους τούρκους εισβολείς. Χτυπήθηκε όμως θανάσιμα από εχθρική οπλοβομβίδα, ενώ πολεμούσε υπερασπιζόμενος την πατρώα γη. Το γεγονός ότι προτίμησε να εκτεθεί ο ίδιος  σε έναν ορατό κίνδυνο, προκειμένου να προστατευτούν οι συμπολεμιστές του, αποτελεί δείγμα του θάρρους, της φιλοπατρίας και της ανθρωπιάς του. Πολλά χρόνια αργότερα βρέθηκε σε ομαδικό τάφο και με τη μέθοδο DNA ταυτοποιήθηκαν τα οστά του. Τον Μάιο του 2003 η γη της Αγίας Βαρβάρας δέχτηκε στα σπλάχνα της τα ιερά του λείψανα.

Ο Σταύρος Χατζηνικολή γεννήθηκε στην Αγία Βαρβάρα το 1950 από γονείς βιοπαλαιστές, τον Κώστα και την Κυριακή Χατζηνικολή. Φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και συνέχισε τις σπουδές του στη Ξενοδοχειακή Σχολή. Υπηρέτησε την Εθνική Φρουρά από τις Ειδικές Δυνάμεις Καταδρομών και μετά την απόλυσή του εργάστηκε σε διάφορες τουριστικές μονάδες. Ο Ιούλιος του 1974 τον βρήκε να εργάζεται σε καφετέρια ξενοδοχείου στο Μπέλλα Πάις, στη συνοικία «Αμπέλια». Τέσσερις μέρες μετά την έναρξη της εισβολής κατετάγη με σκοπό να υπηρετήσει στην 33^η Μοίρα Καταδρομών, η οποία δρούσε στον Πενταδάκτυλο. Όταν υποχρεώθηκε να οπισθοχωρήσει από το ύψωμα της Άσπρης Μούττης με άλλους τρεις συναγωνιστές του, χάθηκε στην περιοχή του Δικώμου. Έκτοτε το όνομά του περιλαμβανόταν στον  κατάλογο των αγνοουμένων της τραγωδίας της Κύπρου. Με τη μέθοδο DNA, τα οστά του, που ανευρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στα Καμίνια, μεταξύ Δικώμου – Συγχαρί, ταυτοποιήθηκαν. Η κοινότητα της Αγίας Βαρβάρας, 37 χρόνια μετά, υποδέχτηκε τον ήρωά της, ο οποίος τάφηκε δίπλα από τον αγαπημένο του αδελφό Νίκο και τους λατρευτούς του γονείς, που έφυγαν από τον κόσμο αυτό με τον πόνο της απώλειας και την πίκρα της άγνοιας για την τύχη των δύο λατρεμένων παιδιών τους.

Ο αδελφός του Νίκος Χατζηνικολή γεννήθηκε το 1953. Ήταν ο μικρότερος από τα έξι παιδιά της οικογένειας. Μετά το σχολείο ακολούθησε γυμνασιακή μόρφωση στη Λευκωσία. Το 1972 κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά και έφερε τον βαθμό του Λοχία. Υπηρέτησε στον Λόχο Βαρέων Όπλων με την ειδικότητα του χειριστή Α-Τ ΠΑΟ 106 χιλιοστών. Τον Ιούλιο του 1974 ανέμενε την απόλυσή του. Με την εκδήλωση της τούρκικης εισβολής πρόσφερε ανεκτίμητη βοήθεια στην ΕΛΔΥΚ και ουσιαστικά σηματοδότησε την έναρξη της επίθεσής της προς το Κιόνελι, όταν κτύπησε το πρώτο φυλάκιο στο Μιτζέλι. Πολεμώντας όρθιος για ώρες, κατάφερε να απεγκλωβίσει στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ, που ήταν παγιδευμένοι σε τάφρο. Με το σπάσιμο της γραμμής, στις 16 Αυγούστου 1974, γράφεται και ο επίλογος της σύντομης ζωής του. Μιας ζωής, που, όπως και στην περίπτωση του Ανδρέα Σπανού και του αδελφού του Σταύρου Χατζηνικολή, άφησε σε όλους εμάς ως παρακαταθήκη την αγωνιστικότητα, την ανιδιοτέλεια και την προσήλωση στο καθήκον προς την πατρίδα. 

Ο Κώστας Παπουτσή γεννήθηκε το 1945 κι ήταν το έκτο παιδί επταμελούς οικογένειας. Γονείς του ήταν οι Γεώργιος και Θεοφανού Παπουτσή. Λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης της οικογένειας, μετά το δημοτικό εργάστηκε ως οικοδόμος μέχρι το 1963, οπόταν κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά. Λόγω των δύσκολων συνθηκών της εποχής για έξι μήνες δεν είχε κατορθώσει να επισκεφθεί τους δικούς του. Το 1965 απολύθηκε και συνέχισε να εργάζεται στις οικοδομές. Ήταν φιλήσυχος και εργατικός, έκανε δε όνειρα για να φτιάξει τη δική του οικογένεια.

Στις 20 Ιουλίου 1974, με την έναρξη της βάρβαρης εισβολής των Τούρκων οι σειρήνες τον ξύπνησαν, καλώντας τον στο καθήκον. Ο Κώστας, ανταποκρίνεται άμεσα και μετά από λίγες ώρες βρίσκεται στο Νέο Χωριό Κυθρέας. Από εκεί, μαζί με αρκετούς συγχωριανούς του, μεταβαίνει στην πρώτη γραμμή στην περιοχή της Κερύνειας, όπου το Τάγμα Πεζικού, στο οποίο ανήκε, δίνει σκληρές αλλά άνισες μάχες με τον πάνοπλο κατακτητή. Το Τάγμα του, είχε ως αποστολή να σταματήσει τα τουρκικά τάνκς, χωρίς ωστόσο να διαθέτει κατάλληλο εξοπλισμό. Πολέμησε θαρραλέα μαζί με τους συμπολεμιστές του χωρίς όμως καμία υποστήριξη από ξηρά, αέρα και θάλασσα. Αντίθετα, οι Τούρκοι ενισχυμένοι και υποστηριζόμενοι κατάλληλα, κατορθώνουν να τους περικυκλώσουν. Τα παλληκάρια δεν παραδίδονται και μαχόμενοι κατορθώνουν να σπάσουν το κλοιό. Ο Κωστάκης, μαζί με το συγχωριανό του Δημήτρη Παντέλα και δύο άλλα αδέλφια από το κατεχόμενο σήμερα χωριό Άγιος Γεώργιος Κερύνειας, γνώστες της περιοχής, μεταβαίνουν στο χωριό των δύο τελευταίων και εισέρχονται σε ένα σπίτι αναμένοντας να δράσουν ανάλογα με τις εξελίξεις. Όμως, οι Τούρκοι τους περικυκλώνουν ξανά και κατορθώνουν αυτή τη φορά να τους συλλάβουν, όπως παρόμοια πράττουν για όλους τους κατοίκους και εθνοφρουρούς, που εγκλωβίστηκαν στο κλοιό τους. Σύμφωνα με μαρτυρία της γυναίκας, στο σπίτι της οποίας φιλοξενήθηκαν οι τέσσερις εθνοφρουροί, οι Τούρκοι πυροβολούσαν ασταμάτητα. Η τύχη του παρέμενε αδιευκρίνιστη μέχρι που ανευρέθηκαν τα οστά του με τη μέθοδο DNA. Τάφηκε με τιμές ήρωα τον Νοέμβριο του 2017.

Ο Δημήτρης Παντέλα Τζιρκάκα γεννήθηκε το 1954 την ημέρα της γιορτής του προστάτη Αγίου του. Ήταν παιδί εφταμελούς οικογένειας. Γονείς του ήταν ο Δημήτρης και η Κυριακού Τζιελάττη. Μετά το δημοτικό σχολείο έμαθε την οικοδομική τέχνη στην Τεχνική Σχολή και εργάστηκε στις οικοδομές μαζί με τον πατέρα του. Ήταν έξυπνος, εργατικός και πολύ καλός τεχνίτης.

Το 1972 κατατάσσεται στην Εθνική Φρουρά και υπηρετεί στο 251 Τάγμα Πεζικού στην περιοχή Γλυκιώτισσας της Κερύνειας. Το προδοτικό πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου 1974, τον βρίσκει με 48ωρη άδεια στο χωριό του. Με την εισβολή των Τούρκων στο νησί, ο Δημήτρης βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και πολεμά με θάρρος μαζί με το συγχωριανό του Κωστάκη Παπουτσή. Για χρόνια το όνομά του βρισκόταν στον τραγικό κατάλογο των αγνοουμένων. Το 2017 τα οστά του ανευρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν. Τάφηκε με τιμές ήρωα.

Ο Πρόδρομος Χρυσοστόμου γεννήθηκε στο χωριό Κουτσοβέντη το 1946. Ήταν το τέταρτο από τα πέντε παιδιά του Χρυσόστομου και της Άννας. Σε ηλικία 14 ετών ολόκληρη η οικογένεια μετακόμισε στην Κυθρέα. Οικοδόμος στο επάγγελμα, πάλευε τίμια για το μεροκάματο. Σε ηλικία 24 ετών παντρεύτηκε την Ελένη Γαβριήλ από τη Συρκανιά Κυθρέας. Εκεί έκτισαν το σπίτι τους και δημιούργησαν την οικογένεια τους. Απέκτησαν μαζί δύο γιούς, τον Χρυσόστομο και τον Γαβριήλ. Απλός, καταδεκτικός και ταπεινός. Αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του και τον γιό του Χρυσόστομο. Τον Γαβριήλ δυστυχώς δεν τον γνώρισε, αφού ήταν οκτώ μηνών στη κοιλιά της αγαπημένης του συζύγου. Στις 20 Ιουλίου ανακοινώθηκε γενική επιστράτευση και κατατάγηκε ως έφεδρος στο 306 Τ.Π., που είχε την έδρα του στο Νέο Χωριό Κυθρέας. Εκεί μαζί με συμπολεμιστές του, οδηγήθηκαν έξω από την Κερύνεια, στην πρώτη γραμμή του μετώπου, όπου στις 22 Ιουλίου οι δυνάμεις εισβολής επιχειρούσαν προέλαση. Η μάχη ήταν σκληρή αλλά άνιση. Οι δυνάμεις των Τούρκων, που είχαν ήδη αποβιβαστεί στην ξηρά ήταν πολυάριθμες, υποστηριζόμενες από βαρύ οπλισμό και άρματα μάχης. Τα στρατεύματα εισβολής με την κάλυψη της πολεμικής αεροπορίας πραγματοποίησαν μεγάλη και συντονισμένη επίθεση εναντίον των θέσεων της Εθνικής Φρουράς και οι στρατιώτες μας αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν σε στρατόπεδο κοντά στο Γ.Σ. Πράξανδρος. Έκτοτε, η τύχη του παρέμενε αδιευκρίνιστη. 36 χρόνια μετά, τα οστά του εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο στην περιοχή Βοτανικός Κήπος στην Κερύνεια μαζί με τα λείψανα άλλων 39 αδικοχαμένων παλικαριών. Η κηδεία του έγινε στις 19 Μαρτίου 2010 στον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας, όπου κατέληξε η οικογένεια του μετά την εισβολή.

Ο Ανδρέας Σπύρου Χ’ Γιακουμής γεννήθηκε στη Κυθραία τον Αύγουστο του 1954. Ήταν το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά του Σπύρου Χ’ Γιακουμή από τη Κυθραία και της Ειρήνης Ζήσιμου από την Λάρνακα της Λαπήθου. Αποφοίτησε από τη γεωργική σχολή Μόρφου και το 1974 εργάζεται σαν ιδιωτικός υπάλληλος. Είχε απαλλαγεί από την Εθνική Φρουρά, γιατί ήταν προστάτης της οικογένειάς του, αφού ο πατέρας του Σπύρος Χ’ Γιακουμή σκοτώθηκε στον απελευθερωτικό αγώνα 1955-1959 από βασανιστήρια των Άγγλων. Η απαλλαγή του αυτή όμως, δεν τον εμπόδισε από το να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Η αγάπη για την πατρίδα, τον ώθησε να ακολουθήσει τα βήματα του ήρωα πατέρα του. Στις 23 Ιουλίου 1974 και ενώ ήταν στο Κεφαλόβρυσο της Κωμόπολης Κυθραίας, επιβιβάστηκε εθελοντικά σε αυτοκίνητο, το οποίο είχαν στην κατοχή τους στρατιώτες των ΛΟΚ και μετέφεραν τραυματίες από το πεδίο των μαχών σε νοσοκομεία. Έκτοτε,  η τύχη του αγνοείτο μέχρι τον Ιούλιο του 2007 οπόταν και ανευρέθηκαν τα οστά του στο Καζαφάνι Κερύνειας σε ομαδικό τάφο. Με την ταυτοποίησή τους τάφηκαν στην Αγία Βαρβάρα τον Αύγουστο του 2007.

Κυρίες και κύριοι,

Το τραγικό καλοκαίρι του 1974 αναμφίβολα σημάδεψε ανεξίτηλα τη σύγχρονη ιστορία του τόπου μας. Οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, οι ηρωικοί μας εγκλωβισμένοι, οι χιλιάδες συμπατριώτες μας, που έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα, η συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή των πατρογονικών εδαφών μας, ο εποικισμός και η καταστροφή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, συνθέτουν μέχρι σήμερα με δραματικό τρόπο το πικρό σκηνικό του κυπριακού προβλήματος.

Έκτοτε έχει παρέλθει σχεδόν μισός αιώνας και εξακολουθούμε να ζούμε σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, στην οποία βασικά ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται. Η τραγωδία που επήλθε στον τόπο μας- συνέπεια της εισβολής του 1974- μάς υποχρεώνει να κρατούμε διαρκώς ζωντανή την ανάμνηση του φρικτού αυτού εγκλήματος και να υπενθυμίζουμε στον πολιτισμένο κόσμο την ανεξίτηλη ευθύνη της Τουρκίας.

Την ίδια ώρα έχουμε υποχρέωση και καθήκον να συνεχίσουμε ακατάπαυστα τον αγώνα μας, με στόχο να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για μια ειρηνική και δίκαιη λύση του κυπριακού προβλήματος. Μια λύση που να ακυρώνει τα τετελεσμένα της εισβολής, να προνοεί την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και των εποίκων και να διασφαλίζει την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε συνθήκες ασφάλειας, δημοκρατίας, δικαιοσύνης και ευημερίας για όλους τους νόμιμους κατοίκους του νησιού μας. Η μεγαλύτερη τιμή που οφείλουμε στους ανθρώπους, που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα είναι να εντείνουμε με ομοψυχία τις προσπάθειες μας για απελευθέρωση και εθνική δικαίωση του τόπου μας.

Η Κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση δηλώνει την ετοιμότητα της για επανέναρξη του διαλόγου, μακριά από προκλήσεις και απειλές, εκφράζοντας παράλληλα την πεποίθηση ότι η επίλυση του κυπριακού προβλήματος μπορεί να στείλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η σημασία ωστόσο μίας ειρηνικής λύσης προϋποθέτει σεβασμό στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο και έγκειται στη διασφάλιση της βιωσιμότητας του κράτους, στην κατάργηση οποιωνδήποτε εγγυητικών ή επεμβατικών δικαιωμάτων τρίτων χωρών, στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών. Αναπτύσσοντας πολυεπίπεδες σχέσεις αγαστής συνεργασίας με σημαντικούς εταίρους και φίλιες χώρες και αξιοποιώντας στον μέγιστο βαθμό την ιδιότητα μας ως ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας, συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε σθεναρά τον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών, ενώ υπογραμμίζουμε με κάθε ευκαιρία τον αδιέξοδο δρόμο των τουρκικών απειλών και των προκλήσεων κατά της Κύπρου και εν γένη κατά της διεθνούς νομιμότητας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των αρχών και αξιών του 21^ου αιώνα.

Εμείς δεν θα πάψουμε στιγμή να επιζητούμε την επικράτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην πατρίδα μας και την καλλιέργεια συνθηκών ειρηνικής συνύπαρξης. Αναγνωρίζουμε το επιβαλλόμενο χρέος μας να μην αφήσουμε τη λήθη, την άγνοια και την αναλήθεια να κερδίσουν. Αναγνωρίζουμε επίσης ότι οι σημερινές πραγματικότητες, εντός και εκτός συνόρων, καθιστούν το μήνυμα της αλληλεγγύης και της ειρήνης πιο επιτακτικό από ποτέ.

Αυτό επιβάλλει άλλωστε η ιστορική μας συνείδηση και ο προσήκων σεβασμός στο πρόσωπο όσων διαχρονικά πολέμησαν στους εθνικούς μας αγώνες. Αυτό θα είναι και το καλύτερο μνημόσυνο για όσους θυσιάστηκαν για την ελευθερία. 

Ας είναι αιωνία η μνήμη τους.

(ΡΜ/ΜΓ)