Ανακοινωθέντα

Μπροστά μας, στο μικρό αυτό ιερό φέρετρο με την ελληνική και την κυπριακή σημαία, βρίσκονται τα λείψανα ενός ακόμα συμπατριώτη μας που εκτελέστηκε εν ψυχρώ, κατά ένα ιδιαίτερα απεχθή και βάρβαρο τρόπο. Τότε, το 1974, που η Τουρκία πραγματοποίησε στην Κύπρο την δήθεν ειρηνευτική της επιχείρηση εκμεταλλευόμενη το προδοτικό πραξικόπημα που άνοιξε τις κερκόπορτες για να εισβάλει και να κατακτήσει με βίαιο τρόπο μέρος της πατρίδας μας.

Είναι και άλλες πολλές οι περιπτώσεις συμπατριωτών μας που έγιναν μάρτυρες ή έπεσαν θύματα της ίδιας βαρβαρότητας. Ακόμη και της βαρβαρότητας Τουρκοκυπρίων εξτρεμιστών που δρούσαν υπό τις οδηγίεςκαι την κάλυψη των στρατευμάτων του Αττίλα. Η περίπτωση όμως του Γιακουμή Στυλιανού ξεχωρίζει.  Ξεχωρίζει γιατί υπερβαίνει κάθε όριο αγριότητας και απάνθρωπης συμπεριφοράς που αντιβαίνει τους βασικούς κανόνες και αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του δικαίου του πολέμου.

Η σύζυγος του Ελένη και ο γιός τους Ανδρέας πρέπει σίγουρα να έχουν ακόμα στη σκέψη τους πολύ έντονες τις εικόνες της άγριαςεν ψυχρώ εκτέλεσής του από Τούρκο αξιωματικό. Μπροστά στα έντρομα μάτια τους ένας αξιωματικός του Αττίλα άρχισε να κτυπά με το πιστόλι του επανειλημμένα το κεφάλι του Γιακουμή Στυλιανού, για να τον πυροβολήσει στη συνέχεια και να πέσει αιμόφυρτος χωρίς αναπνοή, χωρίς ζωή, στο έδαφος.

Και ως να μην έφθανε αυτό, ο Τούρκος αξιωματικός επεδίωξε αμέσως μετά να κάνει το ίδιο και στον 15χρονο τότε Ανδρέα. Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης η επανάληψη της άνανδρης και βάρβαρης πράξης σε βάρος και του Ανδρέα απετράπη την τελευταία στιγμή.

Ο Γιακουμής Στυλιανού ο οποίος γεννήθηκε στη Γύψου την 1^η Ιουλίου 1932, ήταν έγγαμος και πατέρας τεσσάρων παιδιών. Εκτός από τον Ανδρέα, με τη σύζυγο του Ελένη έφεραν στον κόσμο ακόμη τρία παιδιά, την Ανθούλα, τον Χαράλαμπο και τον Σάββα όλοι μαζί με τις οικογένειές τους βρίσκονται σήμερα μαζί μας.  

Τραγική φιγούρα η αγαπημένη του σύζυγος και μάνα η κυρία Ελένη μας η οποία παρά την τραγωδία και τον δυσβάστακτο πόνο, βρήκε την ψυχική δύναμη με όλα τα προβλήματα να μεγαλώσει με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο τα τέσσερα παιδιά τους. 

Στις 20 Ιουλίου 1974, ημερομηνία έναρξης της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ο Γιακουμής διέμενε μαζί με την οικογένεια του στο χωριό τους Γύψου. Κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της εισβολής, αλλά και το διάστημα το οποίο μεσολάβησε μέχρι την έναρξη της δεύτερης φάσης, συνέχισε να διαμένει στην οικία του.

Στις 14 Αυγούστου 1974, τα τουρκικά στρατεύματα επιτέθηκαν κατά των θέσεων της Εθνικής Φρουράς και στην περιοχή Μια Μηλιάς. Ακολούθησαν σφοδρές αλλά άνισες μάχες και τα τουρκικά στρατεύματα με την υπεροπλία του μεγάλου αριθμού αρμάτων μάχης και της πολεμικής αεροπορίαςπου διέθεταν, λίγο πριν το μεσημέρι διέσπασαν τις αμυντικές γραμμές της Εθνικής Φρουράς.

Ακολούθως κινήθηκαν προς τα χωριά, Τραχώνι Κυθρέας – Νέο Χωρίο – Παλαίκυθρο, αποκόπτοντας τον νέο δρόμο Λευκωσίας – Αμμοχώστου εγκλωβίζοντας αριθμό χωριών, ανάμεσα τους και τη Γύψου.

Οι περισσότεροι κάτοικοι τους τα είχαν εγκαταλείψει πριν αποκοπούν οι δρόμοι διαφυγής προς πιο ασφαλείς περιοχές, ενώ ένας μικρότερος αριθμός ατόμων εγκλωβίστηκαν.

Παρόλο που η Γύψου αποκόπηκε από τις ελεύθερες περιοχές από τις 14 Αυγούστου, τα τουρκικά στρατεύματα άρχισαν να περιπολούν μέσα και γύρω από το χωριό την επομένη ημέρα, στις 15 Αυγούστου.

Ανάμεσα στους κατοίκους της Γύψου οι οποίοι δεν την εγκατέλειψαν ήταν και ο Γιακουμής μαζί με τη σύζυγο του και το μικρότερο τους παιδί τον Ανδρέα.

Η κόρη τους Ανθούλα είχε ήδη μεταβεί σε πιο ασφαλείς περιοχές μαζί με τον σύζυγο της και ο γιος τους Σάββας είχε αποκοπεί από την οικογένεια του ένεκα της κατάστασης, όπου περιπλανήθηκε, συνελήφθηκε και αφού πέρασε τον δικό του Γολγοθά στα χέρια του Τούρκου εισβολέα τελικά απελευθερώθηκε μετά από παρέμβαση του αείμνηστου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκου Κληρίδη.  Ο Χαράλαμπος ο άλλος τους γιος υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία ενώ η οικογένεια του ζούσε εφιαλτικές στιγμές, και ο ίδιος βρισκόταν σε διατεταγμένη αποστολή στον Καράολο Αμμοχώστου υπερασπιζόμενος την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας.

Αντιλαμβανόμενοι οι εγκλωβισθέντες κάτοικοι της Γύψου τις βιοπραγίες στις οποίες προέβαιναν τα τουρκικά στρατεύματα, κάποιοι από αυτούς αναζήτησαν καταφύγιο στους αγρούς, όπου και κρύφτηκαν για να προστατευθούν.

Στις 18 Αυγούστου και ενώ ο Γιακουμής μαζί με τη σύζυγο του, τον γιο τους Ανδρέα και ακόμη πέντε συγχωριανούς του, βρισκόντουσαν μέσα στα περβόλια, τους πλησίασαν 100 περίπου Τούρκοι στρατιώτες και τους συνέλαβαν. Ο υπεύθυνος αξιωματικός τούς άρχισε να κτυπά στο κεφάλι τους άνδρες, με τη χρήση του πιστολιού του, ζητώντας να του απαντήσουν που κρύβονταν άνδρες της Εθνικής Φρουράς. 

Στην απάντηση τους ότι δε γνώριζαν, συνέχισε να κτυπά τους συλληφθέντες, για να πυροβολήσει στη συνέχεια τον Γιακουμή στο κεφάλι, χωρίς λόγο και αιτία. Μπροστά στα έντρομα βλέμματα της συζύγου του, άρπαξε τον γιο τους Αντρέα και απειλούσε να επαναλάβει την βάρβαρη και άνανδρη πράξη του και στον ίδιο.

Τελικά η άφιξη δεύτερου αξιωματικού των τουρκικών στρατευμάτων, ο οποίος συνοδεύετο από Τουρκοκύπριο φίλο ενός από τουςΕλληνοκύπριους συλληφθέντες, απέτρεψε τη δολοφονία όλων των υπολοίπων, συμπεριλαμβανομένου και του Ανδρέα.

Στη συνέχεια οι υπόλοιποι συλληφθέντες οδηγήθηκαν σε χώρους κράτησης  εγκλωβισθέντων.

Την επομένη μέρα και μετά από διαβήματα της συζύγου του, της επιτράπηκε από τα τουρκικά στρατεύματα να παραλάβει τη σωρό του συζύγου της και με βοήθεια άλλων εγκλωβισθέντων να τον θάψει στο κοιμητήριο του χωριού.

Τα οστά του εκτάφηκαν από το Κοιμητήριο Γύψου κατά τη διάρκεια εκταφών της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων.

Συμπατριώτισσες, Συμπατριώτες,

Σαράντα οκτώ χρόνια έχουν περάσει από το μαύρο καλοκαίρι του 74 και πέραν των 750 οικογενειών αγνοουμένων μας εξακολουθούν και αναμένουν απαντήσεις για την τύχη των αγαπημένων τους προσώπων. Είναι μια απαράδεκτη κατάσταση που προκαλεί τόσο πόνο και αγωνία καθημερινά για σχεδόν μισό αιώνα. Υπεύθυνοι για το μαρτύριο και τον πόνο που βιώνουν οι οικογένειες είναι η κατοχική δύναμη η οποία δημιούργησε και συντηρεί με τακτικισμούς και προσκόμματα την τραγωδία των αγνοουμένων σε βάρος των συμπατριωτών μας. Απαιτούμε και αναμένουμε από την κατοχική δύναμη να πάρει τις πολιτικές και ανθρωπιστικές αποφάσεις που απαιτούνται για να δοθεί τέρμα στην αγωνία και τον πόνο των συγγενών των αγνοουμένων μας. Εμείς μαζί με τους συγγενείς θα συνεχίσουμε τον δίκαιο και τίμιο αγώνα μας για διευκρίνηση της τύχης και του τελευταίου αγνοούμενού μας. Αυτό αποτελεί για μας καθήκον και υποχρέωση.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Μαζί στη σκέψη μας για το θέμα των αγνοουμένων είναι πάντοτε και το εθνικό μας θέμα. Σαράντα οκτώ χρόνια πέρασαν από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και η αδικία σε βάρος του λαού μας συνεχίζεται. Παρόλες τις δυσκολίες, η προσπάθεια της δικής μας πλευράς για την επιδίωξη μιας κοινά αποδεκτής και λειτουργικής λύσης συνεχίζεται. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει επανειλημμένα εκφράσει την ετοιμότητα μας για επανάληψη των διαπραγματεύσεων στη βάση  της συμφωνημένης δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας, όπως αυτή ορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, σύμφωνα και με το κεκτημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μέγιστο χρέος μας είναι να μην φανούμε κατώτεροι όσων θυσιάστηκαν και μαρτύρησαν, όσων αγωνίστηκαν για την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας και όσων εξακολουθούν ακόμη να αγνοούνται  με τους δικούς τους να συνεχίζουν να αγωνιούν για την τύχη τους, και να φεύγουν πολλοί από τη ζωή με πικρό το παράπονο μέσα τους για την εξαφάνιση των αγαπημένων τους.

Για όλους αυτούς και για τις γενιές που έρχονται, έχουμε χρέος να συνεχίσουμε ενωμένοι τον αγώνα μας εμμένοντας στο δίκαιο των θέσεων μας. Στόχος μας μια λύση που να καταργεί τα σύνορα και την κατοχή, να επανενώνει την πατρίδα μας και να διασφαλίζει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες όλων των νόμιμων πολιτών. 

Ελληνίδες, Έλληνες,

Σήμερα γράφουμε τον επίλογο ακόμα μιας τραγικής ιστορίας ενός άξιου συμπατριώτη μας που δολοφονήθηκε άναδρα από τον βάρβαρο Τούρκο εισβολέα.

Αγαπητή μου κυρία Ελένη,

Αγαπητά παιδιά του ήρωα, Ανδρέα, Ανθούλλα, Χαράλαμπε και Σάββα,  

Σας εκφράζω τα ειλικρινή συλλυπητήρια όλων μας όπως και την μεγάλη μας εκτίμηση, και τον θαυμασμό ακόμη, για τη δύναμη της ψυχής που όλα αυτά τα χρόνια δείξατε αντέχοντας στο προσωπικό σας δράμα. Εκφράζω επίσης την συμπάθεια μας και ένα μεγάλο συγνώμη για την μεγάλη δοκιμασία που έχετε βιώσει.

Η Κύπρος υποκλίνεται μπροστά σας και για σας προσεύχεται την εκ του Θεού παρηγοριά και για τον δικό σας άνθρωπο, τον ήρωα σας, της ψυχής του το γαλήνεμα.

Αποχαιρετούμε σήμερα τον Γιακουμή Στυλιανού και τιμούμε με ευγνωμοσύνη την μνήμη του. Ευχόμαστε η δικαιοσύνη να λάμψει σύντομα στο νησί μας και ελεύθεροι και ασφαλείς να επιστρέψουμε στη Γύψου και στα άλλα κατεχόμενα χωριά και τις πόλεις μας. Αυτό θα το ήθελε πάρα πολύ και ο ίδιος ο Γιακουμής Στυλιανού. 

Αιωνία ας είναι η μνήμη του.

Αιωνία και τιμημένη. 

(ΡΜ/ΜΓ)