Ανακοινωθέντα

Σαράντα τέσσερα χρόνια πέρασαν από τη βάρβαρη τουρκική εισβολή και φέρνουμε ξανά στις μνήμες μας το δράμα που έζησε ο λαός μας με τον ξεριζωμό του ενός τρίτου πληθυσμού μας, τους νεκρούς, τους αιχμαλώτους, τους αγνοουμένους και τους εγκλωβισμένους, την καταστροφή των ιερών και των οσίων μας και την προσπάθεια παραγραφής μιας ιστορίας τριών και περισσοτέρων χιλιάδων χρόνων. Όλες αυτές είναι πληγές που παραμένουν ακόμα ανοικτές στο κορμί της πατρίδας και της κοινωνίας μας, πληγές που θα κλείσουν μόνο με την δικαίωση όσων θυσιάστηκαν και μαρτύρησαν για την ελευθερία της πατρίδας μας και την εδαφική της ακεραιότητα.

Η τραγικότερη όμως πτυχή των όσων βίωσε τότε ο λαός μας είναι οι εκατοντάδες των αγνοουμένων μας και μαζί το δράμα με τα αναπάντητα ερωτήματα των αγαπημένων τους για την τύχη τους. Το δράμα αυτό επιτείνεται και  γίνεται επαχθέστερο  για τους ζώντες, καθώς έρχονται στο φως στοιχεία για την απάνθρωπη και σκληρή μεταχείριση που είχαν πολλοί από τους συμπατριώτες μας οι οποίοι αιχμαλωτίστηκαν και στη συνέχεια έπαυσαν να δίδουν σημεία ζωής. Γίνεται ακόμα επαχθέστερο, καθώς πολλοί εκ των συγγενών, γονείς και σύζυγοι, ακόμα και παιδιά αγνοουμένων, φεύγουν από τη ζωή χωρίς να πληροφορηθούν για την τύχη των αγαπημένων τους, χωρίς να παραλάβουν τα λείψανά τους και χωρίς να τους κατευοδώσουν, προσευχόμενοι για την ανάπαυση της ψυχής τους, με τον σεβασμό που επιβάλλουν οι θρησκευτικές μας παραδόσεις.

Με αυτή την πίκρα και το παράπονο έφυγαν από τη ζωή οι γονείς του ήρωα που κηδεύουμε σήμερα, του Δημήτρη Δημητρίου, ο οποίος γεννήθηκε στο Τρίκωμο επαρχίας Αμμοχώστου, στις 10 Ιουλίου 1956.  Οι γονείς του Ξενοφών και  Ειρήνη  δεν είναι σήμερα εδώ, αποδήμησαν εις Κύριον με τραυματισμένη την ψυχή τους από τον πόνο και την αγωνία του μαρτυρίου της εξαφάνισης του παιδιού τους. Τα πέντε άλλα τους παιδιά είναι όμως εδώ - η Νίκη, η Γεωργία, η Κίκα, ο Στέλιος και η Βασούλα -  και μαζί με τα δικά τους παιδιά και τους άλλους συγγενείς και φίλους της οικογένειας προσευχόμαστε στον Ύψιστο όπως κατατάξει την ψυχή του Δημήτρη Δημητρίου σε σκηνές δικαίων, εκεί όπου και οι ψυχές των πολυαγαπημένων του γονέων.

Η σκέψη μας ταξιδεύει σήμερα στα κατεχόμενα μας εδάφη. Κυρίως στις βουνοκορφές του Πενταδακτύλου όπου πολέμησε και θυσιάστηκε ο Δημήτρης, με τα περήφανα κάστρα και τις άλλες ομορφιές. Στα δαντελωτά ακρογιάλια της Κερύνειας και των γύρω περιοχών, από τον Κορμακίτη μέχρι και τον Απόστολο Ανδρέα. Στα ιερά και τα όσια μας που συλήθηκαν από τον Αττίλα. Στα αγαπημένα χωριά και τις πόλεις μας σε όλα τα τουρκοκρατούμενα εδάφη μας.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Ο Δημήτρης Δημητρίου διέμενε μαζί με τους γονείς και τα αδέλφια του στο Τρίκωμο. Στις 20 Ιουλίου 1974, ημερομηνία κατά την οποία άρχισε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Δημήτρης υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο 399 Τάγμα Πεζικού,  η έδρα του οποίου βρισκόταν στο Μπογάζι Αμμοχώστου. 

Όταν χαράματα στις 20 Ιουλίου 1974 άρχισαν οι πρώτοι βομβαρδισμοί από τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα, το 399 Τάγμα Πεζικού  έλαβε οδηγίες να ετοιμαστεί για ανάληψη αποστολής. Λίγο πριν από το μεσημέρι όλοι οι άνδρες της μονάδας, αναχώρησαν για την περιοχή Δικώμου-Άσπρης Μούττης-Συγχαρί, όπου ήταν ακροβολισμένος και Λόχος του 361^ου Τάγματος Πεζικού, για να βοηθήσουν μαζί στην αντιμετώπιση των εισβολέων, οι οποίοι είχαν και τη βοήθεια ένοπλων Τουρκοκυπρίων. 

Καθ΄ οδόν προς το Δίκωμο συνάντησαν τουρκική ενέδρα μεταξύ  των χωριών Αγκαστίνας και Τζιάους.  Οι άνδρες του 399 Τάγματος Πεζικού συνήψαν μάχη με τους Τουρκοκύπριους και εξουδετέρωσαν την αντίστασή τους. Ακολούθως συνέχισαν την πορεία τους  και έφθασαν στην περιοχή Δικώμου – Άσπρης Μούττης-Συγχαρί, όπου επάνδρωσαν αμυντικές θέσεις.

Στις 22 Ιουλίου αριθμός ανδρών του τάγματος, ανάμεσά τους και ο Δημήτρης, έλαβαν οδηγίες και κινήθηκαν προς την  Άσπρη Μούττη,  όπου οι Τούρκοι διατηρούσαν φυλάκια με όλμους και άλλα βαρέα όπλα, με τα οποία κτυπούσαν συνεχώς όλη την περιοχή Δικώμου.

Φθάνοντας εκεί, οι άνδρες του 399 Τάγματος Πεζικού δέχτηκαν μεγάλη και συντονισμένη επίθεση από τα τουρκικά στρατεύματα.   Άμεσα ανταπέδωσαν τα πυρά και αμύνονταν σθεναρά. Στην εξέλιξη όμως της ημέρας ξέσπασε στην περιοχή πυρκαγιά, η οποία κινείτο προς τις θέσεις των ανδρών της Εθνικής Φρουράς.  Προ του άμεσου κινδύνου εγκλωβισμού στις φλόγες και υπό το βάρος της υπεροπλίας των τουρκικών στρατευμάτων, διατάχτηκε οπισθοχώρηση. Αυτή πραγματοποιήθηκε κατά ομάδες για περισσότερη ασφάλεια των στρατιωτών.  Ο Δημήτρης δεν θεάθηκε να απομακρύνεται από τις θέσεις της Εθνικής Φρουράς στα υψώματα της Άσπρης Μούττης. Συμπολεμιστές του τον είδαν να κινείται σε βουνοκορφή ως μέλος ομάδας με επικεφαλής ανθυπολοχαγό, ενώ οι μάχες βρίσκονταν σε εξέλιξη.

Τα λείψανά του, τα οποία έφεραν τραύματα από σφαίρα στο κεφάλι, εντοπίστηκαν το 2014 μέσα σε καμίνι μαζί με τα λείψανα τεσσάρων άλλων εθνοφρουρών στην περιοχή του Μπογαζίου Κερύνειας προς την Άσπρη Μούττη, αλλά σε αρκετή απόσταση από αυτή.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά και εξακολουθούμε να θάβουμε τα ιερά οστά των ηρώων μας. Δυστυχώς εξακολουθούν να αγνοούνται ακόμα περίπου 850 συμπατριώτες μας, οι περισσότεροι δηλαδή από όσους αρχικά  καταχωρήθηκαν στον κατάλογο της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων για την εξιχνίαση της τύχης τους.

Οι ευθύνες της Τουρκίας είναι τεράστιες και θα πρέπει να τις αναλάβει εξ ολοκλήρου. Η Τουρκία θα πρέπει να επιτρέψει την πρόσβαση ανεξάρτητων ερευνητών στα αρχεία του τουρκικού στρατού, όπου με βεβαιότητα υπάρχουν στοιχεία για πολύ περισσότερες περιπτώσεις αγνοουμένων μας. Θα πρέπει, επίσης, να δώσει όλες τις πληροφορίες που κατέχει για τη μετακίνηση λειψάνων από τους αρχικούς χώρους ταφής, σε άλλους που εξακολουθούν να παραμένουν άγνωστοι. Οι ευθύνες δεν μπορούν να αποσιωπηθούν μετακινώντας λείψανα. 

Οι συγγενείς έχουν πλήρες και διεθνώς κατοχυρωμένο δικαίωμα να πάρουν όλες τις απαντήσεις για την τύχη των αγαπημένων τους, και αυτό χωρίς εκπτώσεις. Έναντι αυτών και έναντι της προσφοράς των αγαπημένων τους, εμείς διαβεβαιώνουμε ότι θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για τη διακρίβωση της τύχης και του τελευταίου αγνοουμένου μας δίνοντας τις απαντήσεις που οφείλονται στους συγγενείς.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Δεν ξεχνούμε το δράμα που έζησε η πατρίδα μας, δεν ξεχνούμε την προδοσία και την καταστροφή.  Και ενδυναμώνουμε τη θέληση και την αποφασιστικότητά μας να εργαστούμε για μια λύση που θα επανενώνει την πατρίδα μας. Μια λύση που θα απελευθερώνει τη χώρα μας και θα τερματίζει την κατοχή, χωρίς εγγυητικά και επεμβατικά δικαιώματα από οποιαδήποτε χώρα. Μια λύση που θα διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες του κάθε πολίτη σε συνθήκες ελευθερίας, ασφάλειας και κοινής ευημερίας.

Δεν μπορούμε τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων στο νησί μας. Τα συρματοπλέγματα, την κατοχή, την παραβίαση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων μας, και είναι χρέος μας να μην παύσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε για τον τερματισμό της. Θέλουμε μια Κύπρο ελεύθερη,  δημοκρατική και ειρηνική που να δίνει προοπτική για ένα πιο ελπιδοφόρο και σίγουρο μέλλον, αντάξιο των προσδοκιών και των οραματισμών όλων μας.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να δικαιώσουμε τη θυσία του Δημήτρη Δημητρίου και των άλλων παλληκαριών μας που θυσιάστηκαν για την απόκρουση του Τουρκικού Αττίλα.

Ελληνίδες, Έλληνες,

Σήμερα γράφουμε τον επίλογο της τραγικής ιστορίας ενός άξιου τέκνου της πατρίδας μας.

Υπερήφανοι θα αισθάνονταν σήμερα για τον λεβεντονιό τους οι γονείς του Δημήτρη, Ξενοφών και Ειρήνη, που έφυγαν από τη ζωή με τον καημό της εξακρίβωσης της τύχης του.

Αγαπητοί και σεβαστοί συγγενείς, αδέρφια του ήρωα μας Νίκη, Γεωργία, Κίκα, Στέλιο και Βασούλα,

Πρέπει να νιώθετε περήφανοι για τον αδελφό σας, περήφανοι για την κληρονομιά που ο άνθρωπός σας άφησε, όχι μόνο σε εσάς αλλά και στην κοινωνία και σε όλους εμάς. Μια κληρονομιά που σε εσάς αποδίδει την ύψιστη τιμή και σε εμάς την ευθύνη για τη δικαίωση της θυσίας του.

Εύχομαι το τέλος της μακρόχρονης αγωνίας για την τύχη του αδελφού σας, να γαληνέψει την ψυχή σας και να απαλύνει τον πόνο σας.

Ο Δημήτρης έπεσε στις επάλξεις του καθήκοντος και προς αυτόν, όπως και προς όλους όσοι έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας μας οφείλουμε πολλά. Οφείλουμε την ύπαρξη μας ως Κυπριακή Δημοκρατία, καθώς και την αξιοπρέπειά μας ως ελεύθεροι άνθρωποι.

Αποχαιρετούμε σήμερα τον στρατιώτη του 399^ου Τάγματος Πεζικού Δημήτρη Δημητρίου του Ξενοφώντα και της Ειρήνης και τιμούμε με ευγνωμοσύνη τη μνήμη του.

Δημήτρη Δημητρίου, έπραξες στο ακέραιο το καθήκον σου προς την πατρίδα μαζί με τους άλλους συμπολεμιστές σου. Και έχεις κατατάξει το όνομά σου στο πάνθεον των ηρώων μας.

Ας είναι αιωνία η μνήμη σου.

Αιώνια και τιμημένη.

_____________

ΡΜ/ΣΧ