Ανακοινωθέντα

Είναι μεγάλη η συγκίνησή μου που βρίσκομαι σήμερα εδώ για την τέλεση του θρησκευτικού και εθνικού μνημόσυνου του πατριώτη και αγωνιστή Θεόφιλου Γεωργιάδη.

Πέρα από την απόδοση τιμών στη μνήμη του Θεόφιλου, ο οποίος δολοφονήθηκε άνανδρα στις 20 Μαρτίου 1994, σημαντικό για μένα είναι να αντλήσουμε τα βαθύτερα διδάγματα της δράσης και της θυσίας του. Να δούμε δηλαδή πέρα από τα γεγονότα, τις θεμελιώδες αρχές, τις βάσεις και τις ιδέες που ώθησαν και καθοδήγησαν τον Θεόφιλο στην πορεία του βίου του.

Πρόκειται για έναν ήρωα, ο οποίος δόθηκε ολοκληρωτικά σε έναν αληθινό και ανιδιοτελή αγώνα, υπηρετώντας την ιδεολογία και τα πιστεύω του. Γνήσιος πατριώτης αλλά και διεθνιστής, αγωνιζόταν με όλο το είναι του και μέχρι εσχάτων για την ελευθερία των λαών του κόσμου.

Κληρονόμησε από την οικογένειά του το ήθος, την αξιοπρέπεια, το αγωνιστικό φρόνημα, τις υπέρτατες ανθρώπινες αξίες και τον πατριωτισμό. Έχοντας επίσης το βίωμα της εισβολής, της βίαιης εκδίωξης από την πατρογονική εστία και της παράνομης κατοχής των εδαφών μας, ο Θεόφιλος όρισε ως ανώτατο σκοπό της ζωής του τη διεκδίκηση του δικαίου, την υπεράσπιση της ελευθερίας και την αποκατάσταση κάθε άνομης πράξης, κάθε αδικίας.

Τα βιώματά του, σε συνάρτηση με τις σπουδές και τις γνώσεις του, καθόρισαν τον τρόπο σκέψης, την ιδεολογία και τους μετέπειτα αγώνες του. Άρτιος γνώστης των θεμάτων αναφορικά με την κρισιμότητα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, είχε σχηματίσει μια ευρύτερη αντίληψη της γεωπολιτικής για τους λαούς αυτούς, και για την αντίληψη αυτή μαχόταν καθημερινά.

Όσον αφορά στην ιδιαίτερη πατρίδα του, έτρεφε υπέρτατη αγάπη και αισθανόταν βαθύτερα το χρέος για υπεράσπιση των εθνικών δικαιωμάτων, των συνόρων, της ακεραιότητας των εδαφών, των κεκτημένων των Κυπρίων πολιτών. Αυτοί ήταν οι υψηλοί σκοποί που τον εξέφραζαν και αγωνιούσε για την όποια ενδεχόμενη λύση επρόκειτο να επιβάλουν οι εκάστοτε ηγέτες στο νησί.

Το 1992, σχολιάζοντας τη σκιαγραφούμενη από τις συμφωνίες Μακαρίου-Ντεκτάς λύση του Κυπριακού, ο Θεόφιλος έγραψε το εξής: «πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1619 αγνοουμένων στηρίζεται τόσο το δίκαιο, όσο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής». Επίσης, σκληρή και τιτάνια ήταν η μάχη που έδινε καθημερινά για την ανεύρεση της τύχης των αγνοουμένων.

Γενικότερα όμως ο Θεόφιλος αγωνιζόταν για την προβολή των διαχρονικών τουρκικών βαρβαροτήτων, καταρρίπτοντας πολλές φορές το μύθο της δήθεν «παντοδύναμης Τουρκίας των 60 εκατομμυρίων». Πέρα από την Κύπρο, οι ανησυχίες του έφταναν στο Αιγαίο και τη Θράκη και γενικότερα σε κάθε γη, όπου καταπατείτο η ελευθερία και τα δικαιώματα από τους βαρβάρους.

Ασχολείτο έντονα και εμπλεκόταν επίσης  με ζητήματα αναφορικά με το κουρδικό πρόβλημα, τη γενοκτονία των Ποντίων και το Αρμενικό. Διακήρυττε τις σκοπιμότητες και τα παράνομα σχέδια των Τούρκων, αγωνιζόμενος να αποκαλύψει το τουρκικό κεμαλικό σύστημα στη συνεχή προσπάθεια για εφαρμογή επεκτατικής, ιμπεριαλιστικής πολιτικής. 

Βασικότερος στόχος του ήταν η απελευθέρωση όλων των λαών και ο τερματισμός καταπίεσής τους από βάρβαρους κατακτητές. Συνδύαζε τη διανόηση με την επαναστατική δράση και έτσι υλοποιούσε κάθε του ιδέα. Δεν έμενε στα λόγια. Προχωρούσε πάντα ένα βήμα παραπέρα. Κάποτε με συμμάχους, κάποτε μόνος. Με τη δράση του γινόταν σύμβολο αγώνα της ελευθερίας λαών και ανθρώπων. 

Δεν άντεχε, δεν συμβιβαζόταν και δεν σιωπούσε ο Θεόφιλος σε αυτή την άκρατη αδικία, την οποία υπέστη η χώρα μας, αλλά και σε κάθε αδικία την οποία υπέμενε κάθε καταπιεσμένος λαός. Συμμεριζόταν το δράμα όλων των λαών και ανθρώπων που έγιναν θύματα του τουρκικού φασιστικού καθεστώτος. Αγαπούσε την Κύπρο, αλλά αγαπούσε και ολόκληρο τον Ελληνισμό, ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ένιωθε ότι όπως ο Ελληνισμός δοκιμάζεται σε Λευκωσία και Κερύνεια, το ίδιο δοκιμάζεται στη Θράκη και στο Αιγαίο. Δεν περιοριζόταν σε καλούπια και στεγανά.

Συνεχιστής των ηρωικών αγώνων της ΕΟΚΑ αλλά και παλαιότερων αγώνων του Έθνους, δεν επτοείτο ούτε κυριευόταν από αισθήματα ηττοπάθειας και αδράνειας. Ακόμα και χωρίς συμμάχους στο πλευρό του, ο ίδιος δεν παρατούσε τον αγώνα του και προχωρούσε πάντα μέχρι τέλους. Κανείς δεν μπορούσε να τον φιμώσει ή να καταπνίξει την ανάγκη του για ανάδειξη της δικαιοσύνης. 

Ο Θεόφιλος αγωνίστηκε, θυσιάστηκε και δολοφονήθηκε υπέρ της ελευθερίας της Κύπρου, αλλά και υπέρ της ελευθερίας κάθε καταπιεσμένου και αδικημένου λαού. Διαμήνυε επίσης συχνά ότι «εχθροί των εχθρών μας είναι φίλοι μας». Η δολοφονία του ωστόσο δεν συνεπάγεται και δολοφονία του οράματος και των ιδανικών του. Αυτά μένουν αθάνατα για να φωτίζουν τις σελίδες της ιστορίας και ταυτόχρονα να σηματοδοτούν και να εμπνέουν νέους αγώνες.

Έχοντας, λοιπόν, εμείς σήμερα τέτοια παραδείγματα να μας καθοδηγούν, οφείλουμε να συνεχίσουμε τους δικούς μας αγώνες για τη λύση του εθνικού μας ζητήματος, για την αποκατάσταση του δικαίου στη χώρα μας και τη διατήρηση της ευνομίας και της ευταξίας στην πολιτεία και την κοινωνία μας. Οι ήρωες της Ελευθερίας, της Ανθρωπότητας και των υψηλών ιδανικών, πρέπει να τιμώνται -όχι μόνο για λόγους εθιμοτυπικούς- αλλά κυρίως για να αντλούμε διδάγματα και να υιοθετούμε κι εμείς οράματα, αξίες και ιδεώδη, τα οποία οφείλουμε στη συνέχεια να τα κληροδοτήσουμε και στις επόμενες γενιές.

Η επιμονή του Θεόφιλου, το ακατάλυτο πείσμα του και η αφοσίωσή του σε υψηλές ιδέες για τον Άνθρωπο και τα Έθνη πρέπει να λειτουργούν για μας ως φωτεινοί σηματοδότες για το σήμερα και το αύριο: του τόπου μας, των δικαιωμάτων μας, της ζωής μας. Διδασκόμενοι από τον ήρωα Θεόφιλο, θα καταφέρουμε να υψώσουμε το ανάστημά μας ενώπιον κάθε δυσκολίας και να μην παραμένουμε «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι», να «προσμένουμε, ίσως κάποιο θάμα», όπως έγραψε χαρακτηριστικά και ο Κώστας Βάρναλης.

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες,

Η Κυπριακή Δημοκρατία επιδίδεται σε ένα δύσκολο πολιτικό αγώνα. Ένα αγώνα πολυετή, ο οποίος απαιτεί σύνεση, προγραμματισμό και σωστή στρατηγική. Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων η Τουρκία έρχεται εκ νέου κάθε φορά πιο αδιάλλακτη και πιο προκλητική, διεκδικώντας την κατάχρηση και άλλων κεκτημένων και δικαιωμάτων μας, πέραν αυτών που καταχράται παράνομα τόσα χρόνια τώρα. 

Πέραν όμως των όποιων δυσκολιών, η ελληνοκυπριακή ηγεσία οφείλει να συνεχίσει απτόητη τη μάχη της, έχοντας ως μοναδικό στόχο την επίτευξη μίας λειτουργικής και βιώσιμης λύσης, βασισμένης στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, καθώς και στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες. Μία λύση η οποία θα σέβεται τα ιδανικά της Δημοκρατίας και θα διασφαλίζει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες κάθε Κύπριου πολίτη ανεξαιρέτως.

Τιμώντας, λοιπόν, τους αγώνες του παρελθόντος, έχοντας συναίσθηση της εθνικής μας ταυτότητας, αλλά αποβλέποντας ταυτόχρονα και σε ένα βιώσιμο μέλλον, οφείλουμε και μπορούμε να διεκδικήσουμε την Κύπρο που αξίζει σε μας και στα παιδιά μας. Την ίδια στιγμή οφείλουμε και μπορούμε να οικοδομήσουμε ένα κράτος δικαίου και διαφάνειας, μια κοινωνία ειρήνης και αξιών, με εκσυγχρονισμένους θεσμούς, σε πλαίσιο ισοπολιτείας και ισονομίας.  Εδώ έγκειται ο δικός μας αγώνας σήμερα: να συνεχίσουμε με αξιοπρέπεια, ήθος και προσήλωση την ιστορία που κληρονομήσαμε, την ιστορία που τιμούμε.

Υιοθετώντας τέτοια παραδείγματα, όπως του Θεόφιλου Γεωργιάδη, θα γίνουν τότε βίωμά μας και οι σχετικοί στίχοι του Γιάννη Ρίτσου, ώστε να αναλάβουμε επιτέλους τις ευθύνες και τους αγώνες που μας αναλογούν:

«Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,

αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,

αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,

αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο».

Αιωνία ας είναι η μνήμη του Θεόφιλου Γεωργιάδη.

Αθάνατη ας μένει η μνήμη των ηρώων του Έθνους μας.

(ΕΛ/ΣΧ)