Ανακοινωθέντα

Η ιστορία του Σταύρου Στυλιανίδη συνοψίζει εν πολλοίς την ιστορία του θρυλικού έπους της Ε.Ο.Κ.Α. Ένας νέος, ορφανός από βρεφική ηλικία, πρόωρα στη βιοπάλη. «Ήταν λεβέντης κατάμονος! θυμάται ο Αριστοτέλης Παπανικόλα. Ψηλός, με ανοιχτούς ώμους, όμορφος, καλότροπος, όλους μας συμβούλευε. Και να σκεφτείς, ήταν ορφανός! Έκαμνε το ‘ρηγάκι’ στα σκαλιά του παντοπωλείου στη Λευκωσία για να θρέψει τη μάνα και την αδελφή του». Ένας νέος μέσα από τον λαό, χωρίς εύσημα καταγωγής και μεγαλεία, που όμως, είχε διαμορφώσει ένα χαρακτήρα και είχε αναπτύξει μέσα του ψυχικές δυνάμεις που έδωσαν το δικό του μεγαλείο· τον έκαναν να ξεχωρίσει, να υπερυψωθεί και να αναδειχτεί μέσα στην Ιστορία ήρωας της ελευθερίας.

Τέτοιος ήταν ο αγώνας της ΕΟΚΑ: έκαμε τους άσημους και ταπεινούς να δείξουν το μεγαλείο της ψυχής που αναζητά πάση θυσία την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και μια τέτοια ηθική νίκη είναι κάτι πιο πολύ κι από την επιτυχία της στον ανταρτοπόλεμο που έδιωξε τον Εγγλέζο κατακτητή.

Tίποτα στις προδιαγραφές ενός νεαρού βιοπαλαιστή, όπως ο Σταύρος, δεν θα προδιέθετε κάποιον παρατηρητή ότι έκρυβε μέσα του ένα μάρτυρα της ελληνικής ελευθερίας της Kύπρου. Κι όμως μέσα σε μια μέρα ρουτίνας για τον ίδιο, ανατινάχτηκε και έγινε μάρτυρας ελευθερίας στην ίδια έκρηξη που την προόριζε να είναι υψηγορία του δίκαιου αιτήματος του λαού του.

Nαι, γιατί τότε οι Έλληνες Kύπριοι βάδιζαν στον αγώνα και στο μαρτύριο εντελώς φυσικά, σχεδόν με την ίδια φυσικότητα που κάποιοι άλλοι διασχίζουν ένα δρόμο για να πάνε στη δουλειά τους. Nέοι άνθρωποι με την αδαμάντινη πίστη και το ήθος του Σταύρου έκαμαν να ωριμάσει μέσα τους ο καρπός της ελευθερίας και ο πόθος  της δικαιοσύνης με μια δύναμη που, χωρίς φθόνο ή μισαλλοδοξία, μετακινούσε βουνά ολόκληρα όπως βουνό ήταν και ο όγκος εκείνος της αποικιακής τυραννίδος που κατεκάθισεν πάνω στην ψυχή και τον τρόπο των Eλλήνων Kυπρίων.

Όνειρον του ξύπνιου χαρακτήρισε Γάλλος ιστορικός την εμπειρία του ενωτικού αγώνα για τη γενιά της EOKA. Ήταν πράγματι ένα όνειρο. Aλλά η ευθύτητα, η αρετή και η ευλάβεια των ανθρώπων τους επέτρεψε να το ζωντανέψουν και να του δώσουν σάρκα και οστά απ’ την ίδια τη σάρκα και τα κόκκαλά τους. Mάρτυράς μας η διαμελισμένη σωρός του Σταύρου Στυλιανίδη –που ακόμα και την ταφή του προσπάθησαν να εμποδίσουν οι Άγγλοι στρατιώτες για να αποφύγουν το λαϊκό προσκύνημα. 

Mέσα από κείνο το όνειρο του ξύπνιου, με τις ευγενέστερες των προθέσεων και κινητοποιώντας τις καλύτερες των πατροπαράδοτων αρετών τους, οι λεβέντες της EOKA έδιναν τότε μια συνέχεια στον ξεσηκωμό του 1931, δικαίωναν την περήφανη αξίωση του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, έβαζαν την Kύπρο στον χορό της αντιαποικιακής κινητοποίησης και την έφερναν στην αγκαλιά της μάνας-πατρίδας. H θυσία του Σταύρου από τη Γιαλούσα, η θυσία όλων των ηρώων της EOKA, άνοιξε διάπλατα τον δρόμο. Δρόμο που μετέπειτα δεν αξιωθήκαμε να βαδίσουμε μέχρι τέλους. Το ξέρουμε όμως και σήμερα, παρά τις μεταστροφές και τις περιπλοκές, παρά τις αλεπάλληλες δολιχοδρομήσεις και αλλαγές, στην ουσία τον ίδιο δρόμο έχουμε να βαδίσουμε. Δρόμο του εθνικού χρέους, δρόμο για ελευθερία της Κύπρου και για την αξιοπρέπεια του λαού μας. Mέσα από τα σημερινά δεδομένα και τους περιορισμούς, με στόχους διαφοροποιημένους. Όμως με το ίδιο βαθύτερο ήθος.

Σταύρος Στυλιανίδης. Ένας νέος που μάζευε παλιές μπαταρίες κι έφτιαχνε σκάγια κι άμα ήρθε η ώρα του Αγώνα, έβαλε κάτω αυτή την πενιχρή εμπειρία και γνώση και έγινε ένας από τους βασικούς πυροτεχνουργούς της οργάνωσης. Όπως εκείνη τη νάρκη που απέβη μοιραία και εξαρράγη στα χέρια του...

«Ήταν κρουσμένος, με πρόσωπο ολόμαυρο», αφηγείται ο Κυριάκος Κόκκινος. Έτσι έφερε στο πρόσωπό του σημάδια της αγωνιστικής δράσης του από ένα προηγούμενο ατύχημα στην κατασκευή βομβών. Τέτοια ήταν τα αυτοσχέδια όπλα της Ε.Ο.Κ.Α. απέναντι στη μεγαλύτερη αποικιακή αυτοκρατορία της εποχής, διεκδικώντας την ελευθερία από μια των μεγαλύτερων υπερδυνάμεων του κόσμου, που στάθηκε ανάλγητη απέναντι στην ελευθεροφροσύνη του κυπριακού Ελληνισμού. Το ιλιγγιώδες έλλειμμα στο στρατιωτικό ισοζύγιο, το γέμιζε η ψυχική δύναμη, το δίκαιο και η αρετή των Ελλήνων της Κύπρου, νέων παιδιών όπως ο Σταύρος Στυλιανίδης.

Η προσωπικότητα του Σταύρου, που αγωνίστηκε με το ψευδώνυμο Ζέρβας –παραπέμποντας στο θρυλικό μακεδονομάχο- συγκεφαλαιώνει, επίσης, το θαυμαστό ηθικό έρεισμα του Αγώνα για την αυτοδιάθεση και την Ένωση με την Ελλάδα. «Λεγόταν Μακρής και ήταν πράγματι μακρής. Ψηλός, λεβέντης και πράος, πολύ πράος. Ήταν από τους τύπους που σου ενέπνεε τη συμπάθεια και την εμπιστοσύνη, συμπληρώνει ο Κόκκινος». Αφηγείται ακόμα ο Ηρόδοτος Χαραλάμπους: «Ο Σταύρος ήταν άνθρωπος ατρόμητος. Τέτοιον άνθρωπο ενθουσιασμένο, που δεν λογάριαζε τη ζωή του, δεν έχω ξαναδεί. Ήταν σπουδαίος. Καημός του μεγάλος, η μάνα του».

Οι προσωπικές ιστορίες των ηρώων, που συνθέτουν το έπος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, η πίστη και η αφοσίωση στους σκοπούς και στους στόχους της Οργάνωσης, καθώς, επίσης, η ετοιμότητα και η αμετάκλητη απόφασή τους να αναμετρηθούν κάθε στιγμή με τον θάνατο, όχι μόνο μας συγκινούν και σήμερα ακόμα, αλλά συγκλονίζουν και τόσες δεκαετίες μετά, μας μεταφέρουν το ήθος, την αφοσίωση στον αγώνα της ελευθερίας και το ψυχικό μεγαλείο ανθρώπων που όντες δοσμένοι για την πατρίδα, ήταν κιόλας ελεύθεροι από τα πάθη και τα όρια του ανθρώπου.

Μια τέτοια μορφή, μνημονεύουμε σήμερα, τιμώντας παράλληλα τις αρετές και τα χαρίσματά του, μα και την άδολη αγάπη, τον πόθο και τη θυσία του για την ελευθερία της πατρίδας. Ο ήρωας Σταύρος Στυλιανίδης από την κατεχόμενη Γιαλούσα, ήταν ένας ιδεολόγος αγωνιστής, ο οποίος αφού μυήθηκε στην Οργάνωση ανέλαβε δύσκολες και εξαιρετικά επικίνδυνες αποστολές τις οποίες και διεκπεραίωνε με υψηλό αίσθημα ευθύνης, με αποφασιστικότητα, αλλά και παράτολμες πράξεις.

Ο Δημήτρης, όπως ήταν το βαφτιστικό του όνομα –προτού του δοθεί το όνομα του πατέρα του που τον έχασε σε ηλικία έξι μηνών-  γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου 1927 στην όμορφη Γιαλούσα της επαρχίας Αμμοχώστου. Γονείς του ήταν ο Σταύρος και η Χρυσή Στυλιανίδη και είχε μία αδελφή την Άννα. Με το που τελείωσε το δημοτικό σχολείο, εγκαταστάθηκε στη Λευκωσία με τη μητέρα και την αδελφή του. Οι δυσκολίες της ζωής τους, τον ανάγκασαν να ριχτεί πολύ νωρίς στη βιοπάλη και στον σκληρό αγώνα για επιβίωση.

Μπήκε από τους πρώτους στον Αγώνα. Είχε το ψευδώνυμο «Ζέρβας» και εντάχθηκε σε ομάδα Εκτελεστικού στη Λευκωσία. Εξαιτίας της προηγούμενης ερασιτεχνικής ενασχόλησής του με πυρομαχικά, επιδόθηκε στην κατασκευή εκρηκτικών, όπως νάρκες και χειροβομβίδες. Η βόμβα που τοποθετήθηκε στο κρεβάτι του Άγγλου Κυβερνήτη Χάρντιγκ, στις 20 Μαρτίου 1956, ήταν δικής του επινόησης και κατασκευής. Από πολύ νωρίς καταζητήθηκε και κρυβόταν, συνεχίζοντας όμως να καταστρώνει σχέδια για την εκτέλεση του Άγγλου Κυβερνήτη Χάρντιγκ και του Άγγλου Διοικητή της Λευκωσίας Κλέμενς.

Τον Μάιο του 1956, ανέλαβε υπό την ευθύνη του τα χωριά Λυθροδόντα, Μαθιάτη, Αγία Βαρβάρα, Αλάμπρα, Νήσου, Πέρα Χωριό, Δάλι, Ποταμιά, Λύμπια, Λατσιά και Γέρι, που υπάγονταν στον τομέα Ορεινής.

Η παράτολμη δράση του καταγράφηκε σε πολλές στιγμές του Αγώνα όπως κατά τη διάρκεια της Αγγλογαλλικής επίθεσης εναντίον του Σουέζ, όπου γαλλικά στρατεύματα είχαν σταθμεύσει κοντά στο Πυρόι. Η ομάδα του, με τον ίδιο επικεφαλής, κατόρθωσε να αφαιρέσει αριθμό όπλων από τους Γάλλους στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και ένα μεγάλο αντιαρματικό όπλο με 60 βλήματα, το οποίο απέκρυψε για αρκετό καιρό, μέχρι που το ανακάλυψαν οι Άγγλοι κοντά στον Λυθροδόντα. Αυτό αναφέρεται και στη μαρτυρία του Γάλλου διπλωμάτη Τζόνας, που καταγράφει η Παναγιώτα Ψιλλίτα Ιωάννου.

Μετά τον θάνατο του Αυξεντίου και την προσάρτηση στον τομέα Ορεινής των χωριών της περιοχής Μαχαιρά, ο τομέας χωρίστηκε και ο Σταύρος Στυλιανίδης ανέλαβε υποτομεάρχης, έχοντας υπό την ευθύνη του τα χωριά Κλήρου, Μαλούντα, Δευτερά, καθώς και τις ανταρτικές ομάδες του τομέα Ορεινής. Θαρραλέος, ακμαίος και ενθουσιώδης «ο Ψηλός», όπως τον αποκαλούσαν οι συναγωνιστές του, περιφερόταν στα χωριά της περιοχής του, προκειμένου να ελέγχει προσωπικά την κατάσταση, να εκπαιδεύει και να καθοδηγεί τις ομάδες του.

Στις 15 Αυγούστου 1957 βρισκόταν στις μάντρες του Καψουλή, στον λόφο μεταξύ των χωριών Επισκοπειό, Εργάτες, Αρεδιού, όπου είχε το κρησφύγετό του. Το κρησφύγετο εκείνο κατασκευάστηκε από τους αντάρτες Δώρο Ηλία, από Ψημολόφου, και τους αείμνηστους Θεοδόση Τσαγγαρίδη από τους Εργάτες και Αχιλλέα Σταύρου από το Επισκοπειό.

Μαζί του ήταν και δύο νέα παιδιά που τον βοηθούσαν, ο Ανδρέας Θεοφάνους και ο Κωστάκης Καραΐσκος, οι οποίοι ήταν και καταζητούμενοι. Εκείνη τη μέρα ο Σταύρος Στυλιανίδης ασχολείτο με την κατασκευή ναρκών. Το υλικό που χρησιμοποιούσε ήταν μια καινούργια εκρηκτική ύλη, πολύ δυνατής εντάσεως και πολύ επικίνδυνη. Ενώ είχε καταφέρει να συμπληρώσει την κατασκευή της μιας νάρκης και ετοιμαζόταν να γεμίσει και την άλλη, εξερράγη στα χέρια του, με αποτέλεσμα τον βαρύ τραυματισμό τόσο του ιδίου όσο και του Ανδρέα Θεοφάνους, που βρισκόταν δίπλα του.

Σε μία μαρτυρία, μάλιστα, λίγο πριν το τραγικό τέλος του ήρωα, που αποδεικνύει τη βαθιά θρησκευτική του πίστη, ο Ανδρέας Θεοφάνους αναφέρει χαρακτηριστικά:  «…Μετά που ξυπνήσαμε κάναμε την προσευχή μας από την Αγία Γραφή. Κατεβήκαμε και οι τρεις μας σε λάκκο νερού, που βρισκόταν πιο κάτω στη μάνδρα, όπου ήταν το κρησφύγετο. Εκεί συνήθως πλενόμασταν, καθαριζόμασταν, και παίρναμε νερό για το κρησφύγετο. Επιστρέψαμε στο κρησφύγετο και αρχίσαμε να εργαζόμαστε. Ενώ δουλεύαμε, ο Σταύρος αντιλήφθηκε ότι ξέχασε το δακτυλίδι που φορούσε στο λάκκο, που είχαμε καθαριστεί. Είχε ιδιαίτερη σημασία για εκείνον, γιατί μέσα είχε την Παναγία και Τίμιο Ξύλο. Πίστευε ότι ήταν η Παναγία που τον προστάτευε.  Με έστειλε να του το φέρω. Πήγα το βρήκα και πήγα να του το δώσω. Όμως μου είπε να το κρατήσω και να του το επιστρέψω αργότερα, γιατί εκείνη την ώρα ήταν απασχολημένος με τα μπαρούτια που είχαμε λιώσει.» Δυστυχώς, δεν κατάφερε να το ξαναφορέσει. Το δακτυλίδι με το Τίμιο Ξύλο, που προστάτευε τον ήρωα, το κράτησε ο Ανδρέας Θεοφάνους και το παρέδωσε στην αδελφή του Άννα, μετά το τέλος του αγώνα.

Μετά το ατυχές συμβάν, συναγωνιστές και συναγωνίστριες του Σταύρου Στυλιανίδη κατόρθωσαν να τον μεταφέρουν αρχικά στην κλινική Ιακωβίδη, ακολούθως στην κλινική Οδυσσέα Ιωαννίδη και από εκεί στο Νοσοκομείο.

Όμως ο Σταύρος Στυλιανίδης δεν τα κατάφερε. Τρείς ημέρες αργότερα, στις 18 Αυγούστου 1957, άφησε την τελευταία του πνοή. Λίγες στιγμές προτού ξεψυχήσει, απευθύνθηκε στους γύρω του, λέγοντας: «Είθε να είμαι ο τελευταίος. Πεθαίνω για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα».

Η είδηση του θανάτου του Σταύρου Στυλιανίδη προκάλεσε ανείπωτη θλίψη. Πλήθος κόσμου απ’ όλη την Κύπρο έδωσε το παρόν στην κηδεία του, κρατώντας ελληνικές σημαίες και τιμώντας τον με δάφνες. Ο Σταύρος Στυλιανίδης κηδεύτηκε στο κοιμητήριο Λευκωσίας σε μια φορτισμένη  ατμόσφαιρα συγκίνησης και πατριωτικής έξαρσης με τον κόσμο να ψάλλει τον Εθνικό Ύμνο. Τάφηκε δίπλα από τον ήρωα συναγωνιστή του Χαράλαμπο Μούσκο και οδηγήθηκε απτόητος και μεγαλοπρεπής στο πάνθεο των ηρώων.

Μνημονεύοντας εδώ σήμερα τον Σταύρο Στυλιανίδη, μνημονεύουμε μαζί και όλα τα παλληκάρια που έπεσαν μαχόμενα για την ελευθερία αυτού του τόπου και οπωσδήποτε πρέπει να θυμηθούμε ιδιαίτερα και τους πιστούς φίλους και συναγωνιστές του, Παντελή Κατελλάρη από το Επισκοπειό και Θεοδόση Τσαγγαρίδη από τους Εργάτες.

Ο  τραγικός επίλογος του Παντελή Κατελλάρη, ενός αγωνιστή με πλούσια και πολυσχιδή δράση, έμελλε να γραφτεί με τον ίδιο τρόπο όπως και του Σταύρου Στυλιανίδη στο κρησφύγετό του στον ΄Αη Γιάννη Μαλούντας. Ο θάνατος και η ταφή του κρατήθηκαν μυστικά μέχρι και τη λήξη του Αγώνα, όποτε και έγινε εκταφή και μεταφορά  των οστών στη γενέτειρά του, όπου τάφηκε με τις πρέπουσες τιμές, παρουσία του αρχηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή.

Ο Θεοδόσης Τσαγγαρίδης, ο οποίος απεβίωσε εν ειρήνη, προ έξι μηνών, συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στους πρώτους καταζητούμενους του Αγώνα. Υπήρξε αντάρτης της ΕΟΚΑ και ανέπτυξε ενεργό ρόλο κυρίως στην περιοχή Ορεινής, όπου διετέλεσε και υποτομεάρχης. Συνεργάστηκε στενά με τον Σταύρο Στυλιανίδη και καθόλη τη διάρκεια της δράσης του επέδειξε πίστη και υποδειγματική αφοσίωση στους σκοπούς του Αγώνα.

Στρέφοντας τη μνήμη εξήντα τέσσερα χρόνια πριν, η ΕΟΚΑ ανέλαβε το τιτάνιο έργο για την απελευθέρωση της πατρώας γης. Ο Κυπριακός Ελληνισμός, ανεξαρτήτως ηλικίας, ανταποκρίθηκε με θέρμη στο κάλεσμα της πατρίδας και διακήρυξε ενώπιον Θεού και ανθρώπων την απόφασή του να πολεμήσει μέχρι θανάτου για την ελευθερία του. Το βρετανικό καθεστώς, προσπαθώντας να καταστείλει με την ωμή βία το λαοφιλές κίνημα, προχώρησε στην εφαρμογή σκληρών μέτρων: επιβολή στρατιωτικού νόμου, θανατικών ποινών, επιχειρήσεων έρευνας, κατ’ οίκων περιορισμών, απάνθρωπων βασανιστηρίων, συλλογικών τιμωριών.  

Ο λαός μας, με αξιοθαύμαστο πνεύμα αντίστασης, αναμετρήθηκε με τον Άγγλο δυνάστη σε έναν άνισο αγώνα, διεκδικώντας με ηρωισμό το δικαίωμά του να ζει ελεύθερος. Ήταν ένας αγώνας εθνικός και συγχρόνως αντιαποικιακός, ήταν η απάντηση ενός περήφανου λαού στους ισχυρούς της γης, οι οποίοι δεν σέβονταν το στοιχειώδες δικαίωμά του για ελευθερία.

Εξ αφορμής, λοιπόν, τη σημερινής παρουσίας μας στο εθνικό μνημόσυνο του ήρωα Σταύρου Στυλιανίδη, που διοργανώνουν από κοινού η οικογένειά του, ο Σύνδεσμος Γιαλουσιτών, τα Εθνικόφρονα Σωματεία ΑΤΕ-ΠΕΚ Εργατών, ο «Ολυμπιακός» Λευκωσίας, το Σωματείο «Σταύρος Στυλιανίδης» Εργατών και οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955-59, θυμόμαστε ευκλεείς πράξεις και αποδίδουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής, εκφράζοντας ταυτόχρονα την ευγνωμοσύνη και τον σεβασμό μας στη χρυσή γενιά της ΕΟΚΑ.

Έτσι διαφυλάσσουμε την εθνική μας συνείδηση και αντλούμε πατριωτικό σθένος προς αντιμετώπιση παντός είδους κινδύνων και απειλών σε μια εποχή μεγάλων προκλήσεων και απρόβλεπτων ανατροπών, όπως η σημερινή, από την οποία δεν λείπουν δυστυχώς και οι ανιστόρητες αμφισβητήσεις.

Για κάθε αγνό και άξιο αγωνιστή του λαμπρού έπους της ΕΟΚΑ, που βασανίστηκε και θυσιάστηκε για την ελευθερία αλλά και για όλους τους πεσόντες και αγνοούμενους της τουρκικής θηριωδίας, που ακολούθησε με την εισβολή του Αττίλα, οφείλουμε όχι μόνο να θυμόμαστε και να τιμούμε την πολύτιμη προσφορά τους στην πατρίδα αλλά κυρίως, να εργαζόμαστε με συνέπεια για να απελευθερώσουμε και έτσι να επανενώσουμε τη χώρα μας,  μέσα από μία λύση του Κυπριακού που θα διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη τη σταθερότητα, την ειρήνη και την ευημερία για όλους τους πολίτες.

Το μνημόσυνο του ήρωα Σταύρου Στυλιανίδη πραγματοποιείται λίγες μόνο μέρες μετά τη μαύρη επέτειο του πραξικοπήματος και εκείνη της τουρκικής εισβολής του 1974. Ενώ βρισκόμαστε σε μια περίοδο έντονων και προκλητικών δηλώσεων και ενεργειών από την τουρκική πλευρά, οι οποίες συνοδεύουν την αδιάντροπη αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας στα χωρικά ύδατά της και την παραβίαση της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της, αλλά και με σκοπό να παρεμποδίσει την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων και να μεγιστοποιήσει τα αδιέξοδα.

Σήμερα, εξήντα χρόνια μετά το τέλος του Αγώνα, εξήντα χρόνια από τότε που οι αγωνιστές όπως ο Σταύρος Στυλιανίδης, ο Παντελής Κατελάρης, ο Θεοδόσης Τσαγκαρίδης και τόσοι άλλοι κατάφεραν να φέρουν το τέλος της αποικιακής κατοχής, η Τουρκία που συνεχίζει να πατά την Κύπρο από το 1974, εξαπολύει μια νέα επίθεση εναντίον της Κύπρου.

Μπροστά στη συνεχιζόμενη κατοχή και τις πολλαπλές μεθοδεύσεις της, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι έτοιμος για να ξαναρχίσουμε διαπραγματεύσεις από εκεί όπου αυτές είχαν διακοπεί προ δύο χρόνων, εξαιτίας της αδιαλλαξίας της Τουρκίας. Στο πλαίσιο πάντα των Η.Ε. και στη βάση των έξι παραμέτρων που πρότεινε στο Κραν Μοντανά ο Γ.Γ. κ. Αντόνιο Γκουτέρες. Υπογραμμίζοντας ξανά ότι μεταξύ των παραμέτρων εκείνων για πρώτη φορά τα Η.Ε. συγκαταλέγουν το μείζον θέμα της ασφάλειας της Κύπρου, συμπεριλαμβανόμενης της οριστικής κατάργησης της όποιας δυνατότητας της Τουρκίας να διατηρεί μόνιμα στρατό, να επιχειρεί ως δήθεν εγγυήτρια, να επεμβαίνει και να κηδεμονεύει την Κύπρο.  Κατ’ ακρίβεια, εδώ και δύο χρόνια ο Πρόεδρός μας επιδιώκει διαρκώς την επανέναρξη, ενώ η τουρκική πλευρά –συμπεριλαμβανόμενων δυστυχώς και των Τουρκοκυπρίων- αποφεύγει και κωλυσιεργεί, ενώ εσχάτως κλείνει κάθε πόρτα διαλόγου επιτιθέμενη με παράνομες ενέργειες στη θάλασσα και σχεδιασμούς εναντίον της Αμμοχώστου.

Απέναντι στην αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων είτε με επέμβαση τουρκικών σκαφών στη θάλασσα είτε με αξιώσεις για κοινές επιτροπές για τους υδρογονάνθρακες, που θα έθεταν προκαταβολικά σε αμφισβήτηση το κυπριακό κράτος, πρέπει να δώσουμε το μήνυμα στην τουρκική πλευρά ότι ο Πρόεδρος και η Κυβέρνηση της χώρας ούτε δικαιούται ούτε και διανοείται να παραιτηθεί από τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εξάλλου, η διαπραγμάτευση για επίλυση του Κυπριακού γίνεται για έναν συμβιβασμό συνεργασίας των δύο κοινοτήτων, στη βάση των σχετικών αποφάσεων, ψηφισμάτων και αρχών, με στόχο την ανεξάρτητη Κύπρο. Πώς είναι δυνατόν και ποια λογική θα είχε να καταργηθεί η ανεξαρτησία της χώρας, όπως ζητά η Τουρκία επιχειρώντας να σφετεριστεί και αυτούς του υποθαλάσσιους φυσικούς πόρους, μετερχόμενοι ξανά ως πρόσχημα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων;

Ωστόσο, στο αμέσως επόμενο διάστημα θα διαφανεί αν η Τουρκία έχει θέληση, αλλά και το θάρρος να προσέλθει σε ουσιαστικές διαπραγματεύσεις, αντιμετωπίζοντας αποφάσεις των Η.Ε. και αρχές και κανόνες της ΕΕ και του διεθνούς δικαίου, αν η τουρκοκυπριακή πλευρά έχει τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί στη βάση των κυπριακών συμφερόντων, εγκαταλείποντας τις προκλητικά έκνομες εξαγγελίες για την Αμμόχωστο.

Υπάρχει η δυνατότητα μέσα από ουσιαστικές διαπραγματεύσεις, να φτάσουμε σε μια λειτουργική και βιώσιμη συμφωνία, στη βάση των αποφάσεων και ψηφισμάτων των ΗΕ και των αρχών και κανόνων της ΕΕ. Για να τερματιστεί η ανώμαλη κατάσταση, η κατοχή και η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ενόψει της προσπάθειας του Προέδρου της Δημοκρατίας, σε στενή συνεργασία με την Ελλάδα, επιβάλλεται μεταξύ μας η ενότητα.

Εμείς διεκδικούμε την ελευθερία των ανθρώπων και του τόπου μας, για την οποία με περίσσιο θάρρος και ευψυχία αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν οι ήρωες της ΕΟΚΑ. Επιδιώκουμε μια λύση στη βάση του διεθνούς δικαίου και της ευρωπαϊκής ιδιότητας της Κύπρου, για όλους τους Κύπριους. Όταν το πετύχουμε θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο και για τους ήρωες της ΕΟΚΑ, και για τους αγωνιστές της ελευθερίας.

Αιωνία ας είναι η μνήμη του Σταύρου Στυλιανίδη.

_____________

ΡΜ/ΣΧ