Ανακοινωθέντα

Τελούμε σήμερα το μνημόσυνο του ήρωα Σάββα Ροτσίδη, του τελευταίου νεκρού αντάρτη του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., που σκοτώθηκε από ενέδρα των Βρετανών αποικιοκρατών την 25^η Νοεμβρίου 1958, σφραγίζοντας με τη θυσία του τον αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού κατά το έπος του ’55-’59.

Ο Σάββας Ροτσίδης, ως άξιος συνεχιστής του Αυξεντίου και του Λένα, στον αγώνα για ελευθερία, απόγονος του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Λεωνίδα και του Μιλτιάδη, συνέβαλε με τον δικό του αγώνα στους μεγάλους αγώνες του Έθνους για ελευθερία και δικαιοσύνη, στο όνομα των υψηλότερων αξιών και ιδανικών. Και είναι άξιο να παρατηρήσουμε και να ομολογήσουμε, ότι σε κάθε μνημόνευση των ηρώων μας, επανέρχεται και ηχεί μεγαλοφώνως το ιστορικό εκείνο «μολών λαβέ», ως παντοτινό σύνθημα ενάντια σε κάθε εχθρό και σε κάθε επιβουλή. Έρχεται να μας θυμίσει, ότι ο ηρωισμός, η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία δεν έχουν αρχή και τέλος. Είναι σαν ένας ήλιος που φωτίζει καρδιές και συνειδήσεις, αποδίδοντας δικαιοσύνη αέναα και διαχρονικά.

Ο Ροτσίδης εντάχθηκε στην Ε.Ο.Κ.Α. από τις αρχές του αγώνα και συνεργαζόταν με τις αντάρτικες ομάδες της Πιτσιλιάς, λαμβάνοντας μέρος σε αρκετές επιχειρήσεις εναντίον των Άγγλων. Συνελήφθηκε και κακοποιήθηκε βάναυσα τον Οκτώβριο του 1956, επειδή βρέθηκαν στην κατοχή του δύο περίστροφα, ωστόσο κατάφερε να ξεφύγει. Στις 25 Νοεμβρίου του 1958, κατά την προσπάθειά του μαζί με τον συναγωνιστή του Ρογήρο Σιηπιλλή να μεταφέρουν νερό στο κρησφύγετό τους στην περιοχή «Σκουρή» του Αγρού, έπεσαν σε ενέδρα των Άγγλων, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ο Ροτσίδης, ενώ ο συναγωνιστής του κατάφερε να διαφύγει φέροντας όμως βαριά τραύματα.

Σήμερα λοιπόν εμείς, την ίδια ακριβώς ημέρα, εξήντα χρόνια μετά, μνημονεύουμε και τιμούμε τη θυσία του ήρωά μας, με λόγους και στεφάνια. Θα πρέπει να αντιληφθούμε όμως το εξής: Για να έχει πραγματική αξία και υπόσταση η απόδοση τιμών, θα πρέπει να κατανοήσουμε τη βαθύτερη ουσία και τον πραγματικό σκοπό της θυσίας αυτής. Να αντιληφθούμε δηλαδή, ότι σκοπός του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., ήταν η επιβίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο, που αποφασίστηκε τότε ότι θα επιτυγχανόταν με την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ως φυσικό επακόλουθο, για τα δεδομένα της εποχής. Αυτός ήταν ο λόγος της θυσίας του Ροτσίδη, όπως και των άλλων αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α.  Διεκδίκησε ο Κυπριακός Ελληνισμός το αυτονόητο και αυτό που δικαιούται κάθε λαός, να αποφασίζει ελεύθερος για την τύχη του.

Επί της ουσίας, οφείλουμε στον αγώνα και τις θυσίες των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, που ακόμα και σήμερα παραμένει η μόνη ασπίδα σωτηρίας και επιβίωσης του Κυπριακού Ελληνισμού. Θέλω όμως να τονίσω, ότι τα λάθη ή οι παραλείψεις των χρόνων που ακολούθησαν του Αγώνα του ’55-’59, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να παραγράψουν τον σκοπό και τα ιδανικά, για τα οποία πολέμησαν και θυσιάστηκαν οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α., ώστε να απολαμβάνουμε σήμερα αξιώματα και θέσεις, αλλά και την ευημερία που έχουμε σήμερα. Αντιθέτως, το βάρος της αξιοποίησης της θυσίας των αγωνιστών μας, καθώς και της διαχείρισης της ανεξαρτησίας μας, ανήκει σε άλλους.

Έχοντας εμείς τα δεδομένα αυτά υπόψη μας, καταλαβαίνουμε ότι η απόδοση τιμών στο όνομα των ηρώων μας δεν μπορεί να τελείται ως μια τυπική διαδικασία. Αντιθέτως, λειτουργεί σαν ένας μοχλός πίεσης και επαγρύπνησης, για ανάληψη των δικών μας ευθυνών απέναντι στην πατρίδα μας, σεβόμενοι το ιστορικό μας παρελθόν και την εθνική μας κληρονομιά.

Πενήντα εννέα χρόνια μετά τη λήξη του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και σαράντα τέσσερα χρόνια μετά την παράνομη τουρκική εισβολή και την κατοχή των εδαφών μας, το εθνικό μας πρόβλημα παραμένει άλυτο και εμείς αναλωνόμαστε σε διαπραγματεύσεις με την κατοχική Τουρκία, δεχόμενοι καθημερινά υποσχέσεις, εκ των έσω και εκ των έξω. Και πραγματικά δεν θέλω να πιστέψω, ότι ίσως έχουμε βολευτεί και εφησυχαστεί με αυτή την κατάσταση ή ότι είμαστε έτοιμοι με κάποιο τρόπο να τη νομιμοποιήσουμε.

Η συνέχιση των προσπαθειών για επίτευξη δίκαιης λύσης στο κυπριακό πρόβλημα -διασφαλίζοντας τις περιουσίες μας και την εδαφική ακεραιότητα του κράτους μας- είναι η δική μας οφειλή απέναντι στους προγόνους μας, που αγωνίστηκαν σε άλλες χρονικές στιγμές της ιστορίας, αλλά και απέναντι στις επόμενες γενιές, που θα κληθούν να συνεχίσουν τους αγώνες του Έθνους.

Είναι εμφανές, ότι η Τουρκία εξακολουθεί να στέκεται εμπόδιο σε μια ομαλή και δίκαιη έκβαση της κατάστασης, χειραγωγώντας την τουρκοκυπριακή ηγεσία και προωθώντας τα δικά της συμφέροντα και σκοπιμότητες, για εξασφάλιση του πλήρους ελέγχου του νησιού σε γεωστρατηγικό και πολιτικό επίπεδο. Και σε συνέχεια της παράλογης και προκλητικής αυτής συμπεριφοράς, η Τουρκία διεκδικεί συνεχώς περισσότερα δικαιώματα επί των κεκτημένων μας, απαιτώντας τώρα μερίδιο από την κυπριακή ΑΟΖ. Έχουμε φτάσει δηλαδή στο σημείο, που αντί να συζητούμε την επιστροφή των περιουσιών, των σπιτιών, των εκκλησιών, των χωριών και των πόλεών μας, που παράνομα μάς έχουν αφαιρέσει, πιεζόμαστε να διαπραγματευτούμε περαιτέρω παραχωρήσεις στην κατοχική Τουρκία, δίνοντας μερίδιο από την ΑΟΖ μας. Αυτό μάλιστα, θα πρέπει να μας αφυπνίζει και για τη μελλοντική στάση της διεθνούς κοινότητας στην περίπτωση μιας προβληματικής λύσης.

Εντούτοις, όσο και αν μας αδικεί και μας προσβάλλει αυτή η άνομη στάση της Τουρκίας, εμείς οφείλουμε να επιμείνουμε στην επίτευξη λύσης, η οποία θα εδράζεται στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο, θα σέβεται τις αρχές της δημοκρατίας και θα προασπίζει το καλώς νοούμενο συμφέρον όλων των Κυπρίων πολιτών. Οποιαδήποτε λύση εκτός αυτού του πλαισίου, θα είναι μια λύση άδικη, η οποία θα μας υποβιβάζει ως άτομα και ως λαό.

Αυτό είναι το δικό μας χρέος. Αυτό περιμένουν και οι ήρωές μας από εμάς. «Κάτου απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους / κρατάνε της καμπάνας το σκοινί – περιμένουνε την ώρα, δεν / κοιμούνται, / περιμένουν να σημάνουν την ανάσταση». Αυτό το χώμα για το οποίο αγωνίστηκαν, είναι και δικό μας χώμα. Και κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει, είχε πει κάποτε και ο ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος στο ποίημά του «Ρωμιοσύνη».   

Την ίδια όμως στιγμή, έχουμε χρέος και απέναντι στο κράτος μας, το οποίο οφείλουμε να εκσυγχρονίζουμε και να αναβαθμίζουμε συνεχώς -παρά τα δεδομένα της κατοχής- εξυγιαίνοντας τους μηχανισμούς και τους θεσμούς της πολιτείας μας. Μπορεί η επίτευξη λύσης επί του εθνικού μας προβλήματος να εξαρτάται απόλυτα από την Τουρκία, αλλά ο εκσυγχρονισμός του κράτους μας αποτελεί ξεκάθαρα δική μας υποχρέωση και εξαρτάται απόλυτα από εμάς. Η ενίσχυση ενός κράτους δικαίου, βασισμένου στις αρχές της ισονομίας και της ισοπολιτείας -μακριά από σκάνδαλα, κακοδιαχείριση και διαφθορά- αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την εν γένει ανάπτυξη της χώρας μας, ενώ θα βοηθήσει και για την ενίσχυσή της στο διεθνές προσκήνιο.

Σεβασμός, λοιπόν, στο Έθνος, την πατρίδα, τους ήρωές μας, τη δημοκρατία, την ιστορία μας. Αυτά είναι το οπλοστάσιό μας για την επίτευξη των δικών μας αγώνων. Θα πρέπει μέσα από το ιστορικό μας παρελθόν να παραδειγματιζόμαστε και να αντλούμε διδάγματα, διότι «Οι αληθινοί άνθρωποι της προόδου είναι αυτοί που τρέφουν ένα βαθύ σεβασμό στο παρελθόν». 

Δόξα και τιμή στους ήρωες της πατρίδας και του Έθνους μας.

Αιωνία και άσβεστη ας μένει η μνήμη τους.

______________

EI